________________
મીરાંએ આ અન્તરાત્મદશાની વાત પ્યારા શબ્દોમાં કહી છે : જો પહિરાવે સોઈ પહેરું, જો દે સોઈ ખાઉં; જહાં બેઠાવે તિતહીં બૈઠું, બૈચે તો બિક જાઉં...
‘એ’ આપે તે પહેરવાનું. ‘એ’ આપે તે ખાવાનું. ‘એ’ બેસાડે ત્યાં બેસવાનું અને ‘એ’ વેચે તો વેચાઈ જવાનું !
સાધુ ભગવંતની દિનચર્યા જુઓ ત્યારે આ વાત સ્પષ્ટ રીતે સમજાઈ જાય. મુનિરાજ શું પહેરે, શું વાપરે (ખાય) ? પરમાત્માની આજ્ઞા પ્રમાણે વસ્ત્રો પહેરવાના. પ્રભુની આજ્ઞા પ્રમાણે ગોચરી (ભિક્ષા) લાવવાની. ભૂખ લાગી હોય, પણ ન તો પેટને પૂછવાનું, ન જીભને પૂછવાનું; પૂછવાનું પ્રભુને. કેવી મઝાની વાત !
‘બૈચે તો બિક જાઉં...’ મીરાંની આ અદ્ભુત કેફિયત છે.
ખંધક મહામુનિ પોતાની ચામડી ઉતારવા આવેલ રાજસેવકને જ્યારે કહે છે કે, ભાઈ ! તમે કહો તેમ ઊભો રહું, જેથી મારી ચામડી ઉતારતાં ઉતરડતાં તમને તકલીફ ન પડે ! ત્યારે સમર્પણની દિવ્ય ગાથાનું એક ઝંકૃત કરી દેતું સ્વરૂપ જોવા મળે છે.
:
તેમનું – મહામુનિનું અન્તસ્તર પ્રભુને કહેતું હશે ઃ પ્રભુ ! તારી આજ્ઞાને હું સમર્પિત છું. હું ચામડી ઉતારનાર પ્રત્યે પણ મારો ઉપકારી તે છે એવું માનીશ. મારે તારી નજીક આવવું છે, પ્રભુ ! પરંતુ વચ્ચે કર્મો ઘણાં છે ને ! પણ આ મારો મિત્ર મારાં કેટલાં બધાં કર્મોનો કચ્ચરઘાણ વાળવામાં મારો સહાયક બનશે !
સમાધિ શતક ૬૫
