________________
સંત હસે છે ઃ હું એકની જ આજ્ઞા માનું છું, અન્તર્યામીની. મારા પ્રભુની. બાદશાહ ગુસ્સે થયા : મારી આજ્ઞાનો અનાદર ?
બાદશાહે ગુસ્સે થઈ ચાબુક ફટકારવાનો હુકમ આપ્યો. ચાબુકો ફટકારવામાં આવી ઃ પચીસ, પચાસ... ચાબુક ફટકારનારે જિંદગીમાં આવી વ્યક્તિ નહિ જોયેલી. લોહીલુહાણ થયા સંત. પણ ચહેરા પર એ જ આનંદ. બેભાન થઈને સંત પડી ગયા. બેભાન થઈ ગયા. ચાબુક ફટકારનારને લાગ્યું કે સંતનો દેહ પ્રભુશરણ થઈ ગયો છે. બાદશાહની આજ્ઞા પ્રમાણે સંતના દેહને નદીમાં પધરાવ્યો.
સંત જીવંત હતા. નદીમાં આગળ કો'કે એમને જોયા. શ૨ી૨માં હલન- ચલન થતું જોઈ બહાર કાઢ્યા. ઔષધોપચારથી તેઓ સ્વસ્થ બન્યા. અને દિલ્હીમાં પોતાની જગ્યાએ આવી ગયા.
બાદશાહે આ સાંભળ્યું ત્યારે એમને નવાઈ લાગી. સંતની માફી માગવા વિચાર્યું. સંતને કહ્યું : મારા અપરાધની ક્ષમા આપો !
સંતે સરસ જવાબ આપ્યો : અપરાધ હોય તો ક્ષમા હોય ને ! આ તો મારા પ્રભુએ મારા સમભાવની કસોટી કરી હતી. તમે તો માત્ર નિમિત્તરૂપ છો.
દેહબોધ સંતનો ગયો હતો અને એટલે જ દેહને ફટકારવાની સજા ફ૨માવનાર પ્રત્યે પણ ક્રોધ આવતો નથી.
કડીને ગુનગુનાવીએ : ‘દેહાદિક આતમ-ભ્રમે, કલ્પે નિજ-૫૨ ભાવ...’ દેહ આદિમાં જેને હુંની ભ્રમણા થઈ ગઈ એ પોતીકાપણા ને
સમાધિ શતક ૯૮
