________________
૧૨૦
મહેાત્સવ, પ્રતિષ્ઠા, અંજનશલાકા તે જૈનાચાર્ય દ્વારા થયા કરતા જ હાય. છેલ્લાં સાતેક વ‘હાર્ટ એટેક'નાં માજુએ મૂકે. બાકી સઘળું એ જીત્રન તામય ! એકાસણુ વૃત્તિ સક્ષેપ, રસત્યાગ એ તા જીવનન્ત્રત. સ્ટ્રેચરમાં પગ અટકાયાથી બેસવું પડે, ભારે દીલને. પણ શિષ્ય દ ભારે ભક્તિવાળા. શ્રાવક ગણને લાભ મળવા મુશ્કેલ ત્યાં ભાડુતીની તો કલ્પના જ ક્યાં ? સ્ટ્રેચર ઉંચકવામાં ખરેખર શિષ્યગણે નિર્જરા સાધી છે. પન્યાસજી મહાત્માએ પણ આ ભકિતમાં આનંદ માનતા. ગિરિરાજ પર પણ ત્રણે દિવસ ભારે વિનતિ અને આગ્રહ પૂર્ણાંક શિષ્ય વર્ગ લઈ ગયા ત્યારે જ શાંતિ અનુભવી. આ હતી સ ંસ્કાર સ્વામીની રેડાણ કળા !
આદર્શ આંખ સામે મેટા. બુધ્ધિ નાની. કલમ આઠ આંગળની. ગુણશ્રેણિ અતિ લાંખી. શું લખવુ ને શુ ન આલેખવું. જાઇ- જુઈ-ગુલાબ, મેગરે કે શતદળ અરવિંદ કમળ મળે નહિ. સાદી પણ સામાન્ય સુરભિ ભરી પાંદડીએ–ચરણે ધરી તેાષમાત્ર માનવા રહ્યો. એ તેાષ એ જ પોષણ કરશે આત્મ-ધમતું.
લેખકના શિષ્ય ભાવ, ૨ વર્ષથી નિકટના બનેલા. છેલ્લા બે વર્ષથી તા ગણવેશ વીરને આપી પાસે રાખ્યું. કઈક શીખ આપી. અનુભવજ્ઞાન સરિતાનાં મીઠાં પાન કરાવ્યાં. અગમ-નિગમના ભેદ સમજાવ્યા. આગમ–ચાવી પણ પાત્રતા પ્રમાણે બતાવી. સંયમના આસ્વાદ અનુભવાયા. સમિતિગુપ્તિના પાઠ ભણાવ્યા. ભાવ દેહ-દ્રવ્યદેહની પૂરી રક્ષા કરી. આત્મીય બાળ ગણી ઉન્નતિના પંથે મૂકયા.
