________________
૧૦૨
પણ એજ ખુબીથી ભરેલી છે. ધમની કઈ પણ આરા ધના તપ-ઉદ્યાન અને મહત્સવથી જ દીપે છે. આબાલવૃદ્ધ સહુનું આકર્ષણ બાહ્યભૂમિકાથી જ શરૂ થાય છે.
છતાં વર્ષોના વર્ષો સઘળીએ સુંદર શ્રીમદ્ તીર્થકર ભાષિતપૂર્વના પુણ્યબળે જ મળનારી-ક્રિયાઓ કરવા છતાં, મોટા ભાગમાં અંતરવૃત્તિ આછી-પાતળી પણ સુધરતી ન દેખાય, ધર્મને થ ભલા ગણાતાઓમાં મોટા ભાગમાં ફેર અને પ્રાય: અભાવ દેખાય, દેવ-ગુરૂ-ધર્મ પ્રત્યેના સાચા સાત્વિક બહુમાનને અભાવ પરખાય, વ્યવહાર સાચવવા માત્રને માર્ગ જ બની રહે, અંતઃકરણમાં પરમપ્રભુના પરમમાર્ગને પામ્યાની ખુમારી નહિ. ધનાઢ્યપણામાં ધર્મ મળ્યાને મલકાટ નહિ. અરે, ઘરે કાર હોવા છતાં, છેવટે રવિવારે પણ શાસનના રાજાસમા સુવિહિત આચાર્યદેવને પણ વંદન કરવાના કેડ નહિ ? એ પુણ્ય-એ સામગ્રી કયાં લઈ જવા આવી હશે ? આ તે ઘની વાત છે. ગણ્યાંગાંડ્યા અમીરી હૈયાના ધનાઢ્ય-ધર્માત્માએ નથી તે એમ તે નહિ જ. | મધ્યમવર્ગને ધર્મ તે ગમે છે પણ પેલી કારમી સેંઘવા રીએ છેલ્લાં પાંચ વર્ષમાં માઝા મૂકી અને તેમાં છેલ્લા દેઢ વર્ષમાં પાછા દેઢા થયા. ખેર, સામુદાયિક પાપોદય, પણ તે તે પિતે વિચારે. અમારા આજના આત્ય ઈદ્રો “સુષા નહિ તે “ઝલરી પણ બજાવે કેવી ? :—
“અમે પ્રમાદવશ છીએ. સુખશીલીયા વધુ પડતા બની ગયા છીએ. પણ અમારું હૈયું ધમ તરફ ઝોકવાળું છેઃ ધર્મક્રિયા આરાધી શકતા નથી. જે પુણ્યવાન આત્માઓ
