________________
( ७६ ) एकाक्षर प्रदातारं यो गुरुं नैव मन्यते । श्वानयोनि शतं गत्वा चांडालेष्वपि जायते ॥१॥
अर्थः – “जे माणस एक अक्षर पण आपनार गुरुने मानतो नथी, ते सो बार कूतरानी योनिमां उत्पन्न थइने चंडाळने विषे जन्मे छे."
गुरुनो अपलाप करवा उपर संन्यासीनी कथा.
कोइ एक विद्यावान हजाम विद्याना बळथी अस्त्रानी कोथळीने आकाशमां निराधार राखतो हतो. ते जोड़ने एक परिव्राजके ते विद्या लेवा माटे तेनी घणी सेवा करी, तेथी प्रसन्न थइने ते हजामे तेने विद्या आपी. पछी ते संन्यासी पोताना दंड कमंडलुने आकाशमां निराधार राखवाची स्थाने स्थाने लोकोथी पूजावा लाग्यो. एक दिवस राजाए संन्यासी भोजननुं आमंत्रण आपी पोताने घेर बोलावीने पूछ के - " तमारा गुरु कोण छे ? " संन्यासीए कछु के- “ मारा गुरु निरंतर हिमालयमां रहीने फळाहार करनार महा तपस्वी ऋषि छे." आ प्रमाणे बोलतांज तेनो त्रिदंड के जे आकाशमां निराधार हतो, ते उंचे उछाळेली लाकडीनी जेम आकाराथी खडखड शब्द करतो पृथ्वी पर पडा तथा लोकमां ते हांसी, अपमान विगेरेने पाम्पो. माटे कोइए पण कोइ प्रकारे गुरुनो निन्हव करवो नहीं. तेमां पण घणा धर्मामनुष्ये तो विलकुल निन्हव करवो नहीं.
॥ इति पञ्चमो अनिन्हवाचारः ||
