________________
चारीने ते दिवसे ते वृक्षना अधिष्ठायक देवनी आराधनामाटे उपवास करीने तथा गंध, धूप अने पुष्पादिकवडे तेनी पूजा करीने कारीगरो पोतपोताने स्थानके गया. तेमनी भक्तिथी ते वृक्षना अधिष्ठायक देवे प्रसन्न थइने रात्रीए अभयकुमारने कयु के-" हुं सर्व ऋतुओना पुष्प फळवाळा वृक्षोथी सुशोभित, नंदनवननी जेवा उद्यानवडे अलंकृता अने चोतरफ किल्लावाळो एकस्तंभी प्रासाद करी आपीश, माटे मारा भुवननी उपर रहेला वृक्षने तमे छेदावशो नहीं." ते सांभळीने अभय-. कुमारे ते वात अंगीकार करी, एटले अचिंत्य शक्तिवाळा ते व्यंतर देवे तेवा प्रकारनो मासाद तरतज बनावी आप्यो. कहुं छे के:" वचनथी बंधायेला देवो किंकरथी पण अधिक सेवा करनारा थाय छे. " श्रेणिक राजा के जे एकला प्रासादनोज अर्थी हतो, ते आवा मकारना उद्यानथी सुशोभित प्रासादने जोइने दूध पीवानो आरंभ करता तेमां जेम साकर पडे तेम मानवा लाग्यो. पछी राजाना आदेशथी चेलणा राणी पद्म ( कमळ ) सरोवरमां मन थएली लक्ष्मीनी. जेम ते प्रासादमां रहीने निरंतर क्रिडा करवा लागी.
एकदा ते नगरमा वसनारी एक मातंगी ( चंडाळनी स्त्री) ने अकाळे आम्रफळ खावानो दोहद थयो. तेथी तेणीए पोतानो पति के जे विद्यासिद्ध हतो तेने चेलणाना उद्यानमाथी आम्रफळ लाववा माटे अत्यंत आग्रहपूर्वक कहूं. ते मातंग श्रेणिक राजाथी अत्यंत भय पामतो हतो तो पण स्त्रीना आग्रहने लीधे 'अवनामिनी' नामनी विचावडे आम्रक्षनी शाखा नीचे नमावी इच्छाप्रमाणे आम्रफळो
