________________
કાવ્યપ્રકાશ
૯૦
૧૧૧ઘડા ખભે લેઇને મુખ ફેરવીને સખી નિરખી મા, પેસતી ઘર દ્વારે ‘હા ફૂટચા' કર્યાં રુવે કેમ ! અહીંઆં હેતુ અલંકાર વડે સ ંકેતસ્થાન તરફ જતાને જોઇને જો તારે ત્યાં જવાનું મન હેાય તે બીજો ઘડા લઇને જા એ વસ્તુ ‘કેમ ’પદ્મથી સૂચવાય છે. અથવા જેમકે ૧૧૨કિત નજર વ્યાકુલતા તારી ખિોઇને ઘડો પાતે ‘બહુ ભારે છુ” કરીને દ્વારે અડકવા મિષે પડી ભાગ્યા. ૯૧ [૧૬] અહીંઆ નમ્રીના તીર ઉપર લતાગહનમાં સંકેત કરેલા [પણ ] ડિ આવી પહોંચેલાને ઘરમાં પેસતી વખતે પાછળ આવેલે જોઇને ફરીથી નદી જવા માટે બારણાને અથડાવાના બહાનાથી બુદ્ધિપૂર્વક તે વ્યાકુલ થઇને ઘડો ફાડી નાખ્યા એમ હું સમજી ગઇ તા તું આશ્વાસન કેમ પામતી નથી, તેથી ધારેલું પૂરું કરવા જા. હું તારી સાસુની પાસે બધું બધબેસતું કહીશ. એવું વસ્તુ. ખારાના અડવાના બહાના રૂપ અપતિથી [સૂચવાય છે]. ૧૧૩ચેનાથી જોબનિયું મધુરસથી પામ્યું ઉત્સુક થએલી
બુઢ્ઢીય નવેાઢા જ્યમ એ પરવડું તુજ હરે અરે! હૃદય. ૯૨ [૧૭]
અહીં
કાવ્યલિંગ વડે, તું અમને છેાડીને બુઢ્ઢી પરવધૂના અભિલાષ કરે છે એ તારૂં આચરણ કહ્યુ` જાય એવું નથી એવા આક્ષેપ [અલકાર] ‘ પરવહુ” પદથી પ્રગટ થતેા [સૂચવાય છે ].
'
૧૧૧. <ખભે ધડે! લઇને ઘરના બારણામાં પેસતી મેઢું ફેરવીને માગ ોઇ, હાય હાય ફૂટયા કહીને સખી ! કેમ રૂવે છે.>
૧૧ર. (હું ખિ, તને ચપલ દૃષ્ટિવાળી અને વડ્વળ જોઇને ઘડા હું ભારે છું' એમ કરીને, બારણાને અડકવાના બહાનાથી પેતે પડી ભાંગી ગયે.
'
૧૧૩. ⟨જ્યાહ્ના અને મધુરસ વડે તારણ્ય અપાયાથી જેનું મન ઉત્સુક થયું છે એવી જે બુટ્ટી પરવધૂ [હેવાથી] અહહા તારૂં હૈયું હરે છે.<
