________________
( १२४ ) 'रूवम सासयमेच्यं, विज्जुलयाचंचलं जए जी ॥ संघाणुरागसरिसं, खणरमणीयं च तारुन्नं ॥ ३६ ॥ शब्दार्थः-- या रूप अशाश्वतुं बे, जगत्मां जीवित विजली नी पेठे चपल बे ने तारुण्यप पण संध्याना रंग जेवुं कृण रमणीक बे. ॥ ३६
गयकन्न चंचलान, लच्च न तिप्रसचावसारित्यं ॥ विसयसुदं जीवाणं, बुधसु रे जीव मा मुद्य ॥ ३७ ॥
शब्दार्थः - जीवोने लक्ष्मीयो हाथीना कान जेवी चंचल थाने विषय सुख इंद्रनां धनुष्य सरखुं चपल बे, माटे अरे जीव ! लुं बोध पाम, पण मोह न पाम. ॥ ३७ ॥ जद संघाए सणा-संगमो जद पढे पहिचाणं ॥ सयणाणं संजोगो, तदेव खणभंगुरो जीव ॥ ३८ ॥
शब्दार्थ:-- हे जीव ! जेवी रीते संध्या समये पक्षीयोनो ने रस्तामां मुसाफर लोकोनो समागम थायडे, तेवीज रीते या स्त्र जनोनो समागम पण क्षणभंगुर ठे. ॥ ३८ ॥ ( उपजाति वृत्तम् )
निसाविरामे परिभावयामि, गेहे पलित्ते किमहं सुखामि मद्यंतमप्पाणमुवक यामि, जं धम्मरदिन दिहा गमामि
शब्दार्थ - हे जीव ! तने श्रावो विचार केम तेथी धावतो के, हुं पाउली चार घमी रात रहे एटले यावा विचार करूं के जे ढुं धर्म रहित दिवसो केम गमावुं हुं ? घर बलवा मांड्ये ते केम सुइ रहुं हुं ? ने बलता एवा आत्मानी केम उपेक्षा करूं हैं ? ( अनुष्टुपवृत्तम् . )
जाजा वच्च रयणी, न सा परिनित्तइ ॥