________________
अर्थः-वळी तमे जो कर्ता, भोक्तापणे बुद्धि मानशो; पण जो ने बुद्धि नित्य छे तो मोक्ष नथी एटले मोक्ष ठरशे नहीं, अने जो बुद्धिने अनित्य मानशो तो पूर्व धर्मना अयोग्य थकी संसार ठरशे नही ॥ ५७ ॥ प्रकृतिने विषे धर्मादिकने अंगीकार कीधाथी बुद्धिने शुं कहेवी जोइये ? अने घटादिकने विषे एवा धर्मनो अन्वय ते सुखे कहेवो. इति तर्कवादः ॥५८॥ कृतिभोगी च बुद्धेश्चेबंधो मोक्षश्च नात्मनः ॥
ततश्चास्मानमुहिश्य कूटमेतद्यदुच्यते ॥ ५९॥ पश्चविंशतितत्वज्ञो यत्रतत्राश्रमे रतः ॥
जटी मुंडी शिखी चापि मुच्यते नात्र संशयः॥६॥ - अर्थ:-जो करवू, भोगव, बुद्धिने छे तो बंधमोक्ष आत्माने नथी, ते पण बुद्धिनेज जोइये; माटे आत्माने उद्देशीने नहीं समजवामां आवे तेने कूट वचन कवि कहे छे । ५९ ॥ पंचविशतत्वनो जाण जे पुरुष छे ते कोई पण आश्रममां रत होय एटले जटाधर होय, अथवा मुंडावे, अथवा चोटी रखावे, तो पण ते संदेह विना संसारथी मूकाय एवं कपिल मतवाला कहे छे ।। ६० ॥ एतस्य चोपचारत्वे मोक्षशास्त्रं वृथाखिलं ॥
अन्यस्य हि विमोक्षार्थे न कोऽप्यन्यः प्रवर्तते ॥३१॥ कपिलानां मते तस्मादस्मिन्नवोचिता रतिः॥ यत्रानुभवसंसिद्धः कर्ता भोक्ता च लुप्यते ॥३२॥
अर्थः-ए रीते ए आत्माने विषे मोक्षने उपचारिपणे अंगीकार करे छे, तेनुं सकल मोक्षशास्त्र फोगट थाय छे केमके