________________
॥श्
॥
आनीयमाने च ते अंतरा कौसुनरागरक्ते श्व संवृत्ते, राझ्या दर्पणे पश्यंत्या उपनीते च रुष्टा च सा, देवायतनं प्रविशत्याः किममंगलं मे करिष्यसि, किंवासगृहप्रवेशिन्यहमिति नणित्वा च आनेत्री दर्पणेनाजघान ॥ ७ ॥ | प्राणैरमुच्यत सा, ततोऽचिंतयप्राज्ञी, चिरानुपासितं नग्नं ममाद्य प्रथमं व्रतं, । एषोऽपि ममोत्पातः, ततो नृपं व्यजिज्ञपत्, युष्मदनुज्ञाताऽहं प्रवजामीति ॥ ७० ॥
नृपः स्माह यदि मां सर्मे बोधयिष्यसीति, ततस्तथा प्रतिपन्ने नृपेणाऽनुमता साप्राबाजीत् ॥ १ ॥
__ ते वस्त्रो लेइ श्रावते ग्ते मार्गमां जाणे कसुंबी रंगवालां थइ गया; अने आरीसामा जोती एवी || राणीनी पासे (ते वस्त्र ) लावी स्थाप्यां तेथी ते क्रोधायमान थने ते वस्त्रो लावनार दासी प्रत्ये कहेवा लागी के, देवमंदिरमा प्रवेश करती एवी मने शुं तुं अमंगल करवा माटे इच्छेने? आ समये हुं वासन्नुवनमा प्रवेश करवानी बुं? एम कहीने ते लावनार दासीने आरीसो मार्यो ॥७॥
अने तेथी ते दासीनां प्राण गया; त्यारे राणी विचारवा लागी के, घणा कालथी पाळेधं पेहेछ | व्रत में आजे नांग्यु; माटे आ पण मारापर उत्पात ययोः तेयी ते राजाने विज्ञप्ति करवा लागी के, जो | आप मने अनुझा आपो तो हुं दीक्षा खेलें ॥॥
त्यारे राजाए का के, जो तुं मने उत्तम धर्मनो बोध प्रापवानें कबुन करे, तो हुं रजा आपुं; पठी तेणीए पण तेम करवान स्वीकारवायी राजाए अनुमति प्रापवाथी दीका बीधी ॥ १ ॥
श्री उपदेशरत्नाकर
