________________
00000
तदपि व्यज्ञपयत्पत्ये, यत्किंचित्कां जिकप्रायमप्यानय तन्निलयादित्यलपच्च सः ॥१०॥ ततः कषायिता सा गत्वा बहिः सद्यो व्युत्सृष्टं वत्सगोमयं तुवरीचणकमिश्रं गृहीत्वा किंचित् संस्कृत्य, तद्गृहादानीतमिति वदंत्युपनिन्ये ॥ ११ ॥
तलवरस्तुष्टो मुंजानोऽजाणीत्, अहो मिष्टं, अहो अहो रसविशेषः, अहो सुस्त्रीगुण इति ॥ १२ ॥
एष स्त्रीरक्तो यथा गुणदोष विवेकपराङ्मुखः तथा यः क्वचिद्दर्शने रक्तः स विशिष्य गुणदोषौ न विवेचयति ॥ १३ ॥
पछी ते वात पण तेणे पोताना स्वामिने जलावी, त्यारे वळी तेणे कां के, जे कंद कांजी जेवं पण तुं तेने घेरी लाव ? ॥ १० ॥
पी तो क्रोधायमान थयेली ते प्रथमश्री बहार जने तुरतनुं करेलुं ताजं वाकानुं बाण, के जेमां तुवर अने चला मिश्रित ययेला हता, ते सइ आवी, अने तेने जरा (मरी मसालाथी) स्वादिष्ट बनावीने, तथा पतिनी पासे ले जइने कछु के, आ हुं द्वितीयश्रीने घेरथी लावी बुं ॥ ११ ॥
( ते सांजळी ) खुशी थयेलो कोटवाळ ते बाए खातो थको कहेवा लाग्यो के, अहो ! के मीतुं छे! तेमां रस केवो आवे छे ! अहो उत्तम स्त्रीनो केवो गुण छे! ॥ १२ ॥
वी रीते स्त्रीमां रक्त थयेलो ते कोटवाळ जेम गुण दोषनुं विवेकपूर्वक विवेचन करी शकयो नहीं, तेम मनुष्य, के जे कोइक दर्शनमां रक्त थयेलो छे, ते गुप्प दोषने समजीने तेनुं विवेचन करी शकतो नयी ॥ १३ ॥
