________________
2.43
॥२५॥
श्रीगुरवोऽपि तया तय॑माना अपि माजूवन्नमी धर्मषिण इत्यादिविकटपाहितनियस्तेज्यस्ततथाविधेन्योऽपि श्राछेन्यो यथाई धर्मोपदेशादि ददते, ततस्ते आमोषकतुल्याः ॥ ३४५ ॥ नणिताश्चैते खरंटादितुल्यतयाऽागमेऽपि, यथा-जह सिढिलमसुश्दव्वं । छुप्पंतं पि हु नरं खरंटेइ ॥ एवमणुसासगं पिहु । दूसंतो जन्नइ खरंटो ॥ ३४६ ॥ यशोछिद्दप्पेही । पमायख लिआणि निच्चमुच्चर ॥ सट्ठो स वक्किकप्पो । साहुजणं तणसमं गण ॥ ३४७ निबओ मित्थत्ती ! खरंटतुलो सवक्कितुल्लो अ ववहारओ बहुजं । जिणगेहाइसु गढ़ति ॥ ३४॥
श्री उपदेशरत्नाकर
तेमज गुरुओ पण तेवी रीते तर्जना पामतां बता पण एम विचारे के, आ कुश्रावको धर्मना वेषी न थाय तो । सारु, एम विचारी नयना मार्या तेवा श्रावको प्रत्ये पण योग्य धर्मोपदेश आदिक आपे डे, माटे तेवा श्रावको बूंटारा सरखा
छे ॥ ३४५ ॥ वळी तेवाओने आगममां पण नीचे मुजब खरंट आदिकनी उपमा आपनी जे. जेम नरम एवं (विष्ठ | आदिक ) अशुचि द्रव्य, तेने स्पर्श करनारा मनुष्यने खरमे छे, तेम पोताने उपदेश आपनार प्रत्ये पण जे शेष करे , ते | खरंट कहेवाय छे ॥ ३४६ ॥ कागमा सरखो श्रावक कुद्र तया छिद्र जोनारो थयो थको हमेशा साधुओना प्रमाद स्खलितोने प्रकाशे , तया तेोने तृण समान गणे ॥ ३४७ ॥ एवो खरंट सरखो तथा कागमा तुल्य एवो ते श्रावक निश्चययी मिथ्यात्वी होय, तथा व्यवहारथी फक्त घणु करीने ते जिनमंदिर आदिकमां जाय ॥३४॥
