________________
%3
ततो नृपस्य सत्वेन संतुष्टो जनोपप्रवान्निवृत्तो मैत्री प्रपेदे; आमो मित्रयक्षपार्श्वे स्वायुर्मानं पप्रच ॥ १५ ॥ षण्मास्यामेव शेषायां कथयिष्यामीत्युक्त्वा यवस्तिरोऽभूत् ; अवसरे च स तदब्रवीत् ॥ १६ ॥ गंगांतर्मागधेन तीर्थनावतरतस्ते मृत्युरस्ति, जवाछूमं नियंतं दृष्ट्वा तदनिज्ञानं ज्ञेयं ॥ १७ ॥ प्रेत्यार्थमाचरेति च; ततो राजा श्रीगुरुपदेशान्महता विस्तरेण श्रीशजययात्रां कृत्वा दिगंबरगृहीतं श्रीगिरनाारतीर्थमवानयत् ॥ १८ ॥ ततः स्वपुरं प्राप्य इंऽकं राज्ये निवेश्य प्रजाः कमयित्वा गंगातीरस्यमागधतीर्थ प्रति चवन्नावमारुरोह सूरिणा सह ॥ २१ए ॥
श्री. उपदेशरत्नाकर
पजी राजाना पराक्रमथी संतुष्ट थइ ते लोकोने उपद्रव करवायी अटक्यो, तथा मित्ररुप थयो पनी आम राजार ते यकरुपी मित्रनी पासे पोताना आयुनुं प्रमाण पूज्युं ॥१५ ।। त्यारे यके कयु के, ब मास ज्यारे बाकी रहेशे, स्यारे कहीश, एम कही ते अस्रोप थयो; तया अवसर प्राव्ये तेणे कयुं के ॥१६॥ गंगानी अंदर मागध नामना तीर्थयी नतरतां तारुं मृत्यु जे, जळमाथी धूमामो निकळतो जोइनेनुं एंधाण नावं ॥ १७ ॥ माटे हवे परलोक माटे तुं सावधान था? पछी राजाए श्री गुरुमहाराजना उपदेशथी मोटा विस्तारपूर्वक श्रीशत्रुजय तीर्थनी यात्रा करीने दिगंबरोए ग्रहण करेला श्रीगिरनार तीर्थने पाडं वाळ्यु ॥१० ॥ पंछी पाताना नगरमां आवीने तया दुंदुकने गादीए बेसामीने, अने प्रजाने खमावीने गंगाने कांठे रहेमा मागध तीथन प्रत्ये चालतो यको प्राचार्य महाराजनी साये ते राजा नावमां चमयो ॥ १५ ॥
