________________
उज्जययाप्यसाराश्च केचित, उपदेशाऽकुशलपार्श्वस्थाद्याचार्यवदिति ॥ १२ ॥ अथ शिष्यानधिकृत्य जाव्यते, तत्र विनयो गुरुगोचरबहुमान:, यथाई प्रतिपत्त्या दिर्विनयाध्ययनाक्तः ॥ १३ ॥ तथाहि परिणीयं च बुद्धाणं वाया अवकम्मुणा ॥ आवीवाज वा रहसे । नेवकुज्जाकयाइवि ॥ १४ ॥ न पख्ख न पुरयो । नेव किच्चा पियो || न जुंजे तरुणावरुं । सयणे नो पकिस्सुणे ॥ १५ ॥ नेव पल्लं थिअंकुजा । पख्खपिं विसंजए ॥ पाएपसारिए वावि । न चिट्टे गुरुगंतिए ॥ १६ ॥ इत्यादि, अपि च, अह अहहिं गणेहिं । सिख्खसीबत्ती बुच्चइ ॥ ग्रहस्सिरे सया दंते । न य मम्ममुदाह ॥ १७ ॥
वळ केटाको तो उपदेश देवामां अकुशल एवा पासत्या प्रादिक आचार्यनी पेठे बन्ने प्रकारे सार-विनाना के || १२ || हवे शिष्योने श्रीने कहे बे; त्यां विनय एटले गुरु प्रत्ये बहुमान, यथायोग्य रीते तेमनी वैयावच्च आदिक, के जे संबंधि वर्णन (उत्तराध्ययनमां) विनय अध्ययन प्रादिकमां कधुं छे ।। १३ ।। ते कहे छेहे साधु ! तुं ज्ञानीओ प्रत्ये प्रतिकुलपणुं नहीं आचरजे तेमज ( तमो पण योकुंज जालो बगे) इत्यादिक वचनें करीने, तेमज गुरुना संथारा आदिकने कचरवारूप कर्मे करीने प्रगट रीते अथवा गुप्त रीते तु कदापि पण गुरुनो विनय नहीं करजे ॥ १४ ॥ वळी आचार्य आदिकोनी पकखे, गामी, तेम पामी बेस नहीं; तेमज गुरुना सायळ साधे पोतानो साथळ अमामीने बेस नहीं; तथा बीबानापर सुतां थकां अथवा बैठा यकां'मोम करीये बीये' इत्यादिक न कहेतुं || १५ || वळी गुरु समन पलांत्री नहीं वाळवी, तेम बन्ने प खाने पिंरुरुप नहीं करवा, तेम पग पग पसारखा नहीं तथा गुरुना निकटपर पण बेस नहीं ।। १६ ।। वळी पण नीचे मुजब स्थानको बके करीने शिक्षाशील साधु कहीयें; हास्य न करे, हमेशां इंद्रियाने दमे, परना मर्मो प्रगट न करे ।। १७ ।।
00000000000000000
000000
♠♠♠♠♠♠♠♠००
श्री उपदेशरत्नाकर.