________________
११५॥
तत् श्रुत्वा भृशं जातःखा तमवादीत्, प्रियतम मैवं ब्रूयाः, स्तोकदिनमध्ये तव निःशल्यत्वं करिष्ये ॥ १३ ॥ अन्यदा पुग्धमध्ये विषं वितं, नतः परिवेषणायं तदानयनाय यावत् सा गृहमध्ये याति, तावद् जुजगेन दष्टा पतिता, सद्यः प्राणैर्मुक्ता च ॥ १५४ ॥ धन्यः श्राखो नोजनाऽत्थितः, हा किमेतदितिलणन् तां गतप्राणां वीदयाऽज्ञाततच्चरित्रः स्नेहाद् व्यपनत् ॥ १५५ ॥ सा मृत्वा शा.
सोऽनूत्, तरैराग्याद् धन्यश्राधेन दीक्षा गृहीता ॥ १५६ ॥ अन्यदा वने कायोत्सर्गे स्थितः, विधिवशात् तद्नार्याजीवो व्याघ्रस्तत्रागतस्तं ऋषिं दृष्ट्वा प्राग्लववैरात् व्यापादयामास ॥ १७ ॥
- ते सांजळीने अत्यंत दुःखी थइने तेने ते कहेवा वागी के, हे प्रियतम ! तमो एम न कहो? थोमा दिवसमां तमारुं ते शब्य हुं दूर करीश ॥ १५३ ॥ पनी एक दहामो तेणीए दुधमा र नाख्यु, अने जारने पीरसवा माटे ते सेवाने जेटलामां घरमां जायचे, तेटलामा सर्प दखवाथी ते पनी गइ, अने तुरत प्राणरहित थइ ॥१५४ ॥ ते जोइ धन्य श्रावक नोजन करतो थको उठ्यो, तथा हा! आशुं थयु ! एम बोलतो थको तेणीने मृत्यु पामेली जाने, तेणीना चरित्रयी अजाण्यो होवायी ते विद्याप करवा लाग्यो ॥१५॥ पली ते स्त्री मृत्यु पामीने सिंह य, अने धन्य श्रावके वैराग्ययी दीक्षा लीधी ॥ १५६॥ एक वखते ते वनमां कानसग्गध्याने रह्यो, एटनामा देवयोगे तेनी स्वीना जीवरूप सिंह त्या आव्यो, तथा प्रर्वजवना वैरथी ते मनिने जो तेने मारी नाख्यो
श्री उपदेशरत्नाकर
