________________
॥ ५१ ॥
लोके ख्यातो जातः, शनैः शनैः सार्थवाहस्यापि पिंनं नेच्छति, अन्यस्य गृहे न याति, ततः पारणदिने तस्य लोकः स्वयं जक्तमानयति ॥ ६५ ॥ एकस्य प्रतीछति, ततो लोको न वेत्ति, कस्य प्रतीष्टमिति ; ततस्तज् ज्ञातुं नेरी कृता यस्यात्तं तत्तामितायां नेर्यां शेषा वलंते ॥ ६६ ॥ एवं याति काले राजगृहे नगरे श्री वर्धमानः समवसृतः साधवो निहार्थं संदेशयंतो जगवता जणिताः, मुहूर्त्तं तिष्टत, यतोऽनेषणाऽधुना, तस्मिन् चुक्ते नणिता गछत ॥ ६७ ॥
पतो ते दुनियामां प्रसिद्ध थयो, अने सार्थवाहना पिंगने पण न इच्छवा लाग्यो; बीजाने घरे जाय नहीं, तेयी पारणाने दिवसे लोको पोतेज तेने माटे जोजन लाववा लाग्या ॥ ६५ ॥ तेप्रमाथी एकनुं ते ग्रहण करवा लाग्यो, तेथी लोकोने जणाववा न लाग्युं के, तेथे कोनुं जोजन ग्रहण कर्यु पछी ते जालवा माटे तेओए एक जेरी बनावी, पछी जेनुं जोजन ते ग्रहण करे, ते माणस ज्यारे ते जेरी बजावे, त्यारे बाकीना लोको पाछछ वळी जाय ।। ६६ ॥ एवी रीते केटलोक काळ गया बाद राजग्रही नगरीमां श्री वर्धमान प्रभु समोसय; त्यारे साधुओ निक्का माटे ज्यारे आदेश मागवा लाग्या, त्यारे जगवाने तेओने कछु के, एक मुहूर्त्तवार सबुर करो ? केमके हमला अनेषणा छे, एटले असुजतो आहार मळे तेनुं बे; पछी ज्यारे ते इंद्रनागे भोजन करेरी झीधुं, त्यारे जगवाने साधुओोने कयुं के, हवे गोचरी जाओ ।। ६७ ।।
श्री उपदेशरत्नाकर.
