________________
अगडदत्तनी कथा.
३नए इए विजय लक्ष्मी मेलवी नहीं. पडी पतिनो जय श्चती एवी मदनमंजरी राजकुमारनासारथीने ठेकाणे बेठी एटले तेने जोश मोह पामवाथी निर्बल थएला पहिपतिने राजकुमारे मारी नाख्यो. त्यांची राजकुमार श्रागल चाख्यो. अर्धे मार्गे जतां तेने कोश बे पुरुषो मल्या. तेमने शंखपुरनो मार्ग पूबवाथी ते ए राजकुमारने कर्वा के, “ था वडना वृक्ष पासेथी शंखपुर जवाना बे मार्गो . तेमां जमणि बाजुने मार्गे शंखपुर घणुं दूर बे; पण तेमां कांश नय नथी श्रने डाबी बाजुने मार्गे नजीक ; पण तेमां उर्योधन नामनो चोर, एक हस्ति श्रने एक सिंह बे; जेथी ते मार्ग घणोज कठण .” एवां तेनां वचन सांजलीने राजकुमार हंमेशना श्रन्यासथी तेज मार्गे चाल्यो अने तेनी साथे बीजा केटलाक व. टेमार्ग पण चाव्या. श्रागल जता उत्तम बुद्धिवाला ते राजकुमारने, कपालनी मालारूप अलंकारवाला, हाथमां धारण कयुं कमंडल जेणे एवा श्रने शब्द करती घुघुरीउथी जागता जटाजूथरूप श्राजुषणवाला को कापालिके (बावाये) आगल आवीने आशिर्वादपूर्वक कर्वा के, " तीर्थयात्राने माटे जतो एवो हुँ त्दारा संगाथनी प्रार्थना करुं बं." राजकुमारे ते वातनी हा कहेवाथी कापालिक तेना रथनी पाउल पाडल चाल्यो. श्रागल जतां एक गाम श्राव्युं ते जोश्ने कापालिके राजकुमारने कयु. “हे धर्मज्ञ ! श्रा वर्षने विष हुँ वर्षाऋतुमां था गामने विषे रह्यो हतो; माटे सर्वे माणसो म्हारा जवाथी प्रसन्न थशे. हे विवेकि ! तुं पण या सर्व माणसो सहित त्यां चाव्य.” राजकुमारे कडं. "श्रमारे मुनिउनी साथे नोजन करवू योग्य नथी,” एम ना कह्या बतां पण कापालिके कपटथी विष नेलवेलुं केटलुक जुध श्रने दही लावी थाप्यु ते खाश्ने सर्वे माणसो एक वृक्षनी नीचे सूता. पनी कुमार नाथु काढीने जेटलामां खावा बेसे तेटलामां ते कापालीक हाथमा तरवार लश कुमारनी पासे श्रावी कहेवा लाग्यो, " अरे ! तेज हुँ उर्योधन नामनो चोर डं. शुं तें म्हारं नाम सांजव्यु नथी ? अरे ! हवे तुं म्हारी श्रागलथी लक्ष्मीना सरखी प्रियाने लश्क्यां नाशी जवानो के ? में त्हारी साथेनां माणसोने विष खवरावी मारी नाख्या के अने या तरवारथी तने पण मारी नाखीश.” एम कहीने ते तरवार खेंचीने कुमार सामो दो