________________
३६६
शीलोपदेशमाला.
श्चय नथी: माटे विषनी वेल सरखी या अनर्थनी खाइरूप स्त्रीनो हवे म्हारे खप नयी अने आटला काल सूधी विचारया विना तेनो संग क स्यो; तेथी म्हारा श्रात्माने पण धिक्कार बे. जे तपखी पुरुषो सूका घासनी पेठे संसारनो त्याग करी धर्मरूप फलने विषे आदर करे बे तेज पुरुषोने धन्य बे. हा ! जेने माटे अनुत्तर देवलोकमा रहेनारा देवतार्ज पण तप करे बे ते प्राप्त थएला मनुष्यपणाने मूढ पुरुषो फोगट हारी जाय बे." इत्यादि संसारथी वैराग्यने उपजावनारा वचनोने कहेता ने सर्व विरक्त बुद्धिवाला धनंजये तत्वना जाणपणाथी जैनी दीक्षा धारण करी अने राजा पण सवारे पोताने घेर जइ सुखेधी राज्य करवा लाग्यो.
""
एक दिवसे जयरथ राजा सजामां बेठो हतो एवामां घोडाने वेचनारो केटलाक सोदागरो श्राव्या. राजाए ते घोडाउंमां एक उत्तम लक्षमणवाला ने उंचा एवा घोडाने जोइ कुतुहलथी तेना उपर बेसवा - नो विचार कस्यो. " विद्वान् माणसे सबल, निर्बल एवा मनुष्य अथवा पशुनी परीक्षा करया विना तेनी साथे काम पाडवुं नहीं. " ए प्रकारे कहीने प्रधानो वास्या बतां राजा हाथे करीने केशवाली खेंचीने घोडा उपर बेगे. लगाम ढीली मूकी तो पण घोडो धीमे धीमे चाल्यो; पण ज्यारे कांक खेंची त्यारे तो वायुवेगे चाल्यो. "श्रा जाय, या जाय. एमलोको कवा लाग्या एटलामां तो ते दृश्य यइ गयो. राजा पण विचार करवा लाग्यो के, " या घोडो मने बहु दूर वनमां लाव्यो बे; परंतु जे थवानुं होय तेज थाय बे. एम विचार करीने तेथे लगाम ढीली मूकी एटले घोडो उनो रह्यो पढी कुशिक्षित अश्वने जाणी राजा नींचे उतस्यो ने मुख तथा तरशथी आकुल व्याकुल थएलो ते वनमां जमवा लाग्यो. एवामां तेणे मोहरूप अंधकारने नाश करवामां सूर्य समान, तपथी दुर्बल शरीरवाला तथा काउसग्ग करीने रहेला मूर्तिमान् धर्मना सरखा मुनिने दीठा एटले अमृतना स्नानथी हर्ष पामेलानी पेठे श्रानंद पामेला राजाए मुनिने वंदना करी. मुनिए पण काउसग्ग पारीने धर्मलाजनी आशीष दीधी. पढी व्रत ग्रहण करवाने इछता एवा ते राजाने जाणीने मुनिए देशना आपी के, "हे राजन् ! साररहित, क्रूर तथा जेमां निरंतर दुःख र हेलुं बे एवा श्रा संसारमां जिनेश्वरे कहेला धर्म
"