________________
दत्तउदितानी कथा.
३६५ करी राज्यने जीर्णघास सरखं मानतो तो विलाप करवा लाग्यो भने प्रधान विगेरे नगरना माणसोए वाख्या बतां पण प्रियानी साथे चंदनना काष्ठथी बनावेली चितामा प्रवेश करवा तैयार थयो. एवामां नंदी. श्वरनी यात्रा करवा जतो एवो को गंधर्व श्राकाशमार्गथी ते माणसोना समूदने जो अकस्मात् त्यां उतस्यो अने सपेंडशेली प्रियाना प्रेमना वशथी अमिमां प्रवेश करवाने तैयार थएला राजाने जोश दयावंत थयो. पडी अग्निमां प्रवेश करवा रूप सहसा कार्यथी राजाने निवृत्ति पमाडी तेगंधर्वेतेनी प्रियानेजल बांटी जीवती करी; तेथी राजाश्रानंद पाम्यो; मनुप्यो गावा लाग्या; मृदंगो (वाजिंत्रो) वागवा लाग्या अने सर्व जगत् हर्षमय थयु. पली राजाए सर्व प्रकारना गुणोना श्रादरे करीने श्रकृ. त्रिम उपकार करनार गंधर्वनो सत्कार कस्यो एटले ते गंधर्व पोताना इलित स्थाने चाल्यो गयो तथा राजा तेज स्थानने विषे रात्री रहीने बीजे दिवस सवारे पोताना स्थानके श्राव्यो. कर्वा ले के- कामदेवथी जीवनारा पुरुषो मृत्यु पमाडनारा स्थानने सेवे . _हवे धनंजय पूर्वना संकेत स्थान प्रत्ये गयो. कयु डे के- मनुष्योनुं मन ज्यां चोट्युं होय ते स्थान दूर होय तो पण दूर लागतुं नथी. शृंगारमंजरी पण त्यां श्रावीने धनंजय प्रत्ये कहेवा लागी के, “आपणने अहिं राजाना जयथी पुरतुं सुख जोगवी सकातुं नथी; माटे चालो परदेश नासी जश्ए. धनंजये कह्यु. “ हे मुग्धे ! ए वात न कर. कारणके, नयंकर सर्पना माथे रहेला मणिने सेवा माटे कयो पुरुष लांबो हाथ करे ? था राजा जीवतो तो तने मारी नाखशे श्रने खगरूप अग्निमां होमी देशे. श्रृंगारमंजरीए कह्यु. “ हुँ एने मोरी ना." एम कहीने ज्यां राजा सूतो हतो त्यां श्रावी अने राजाने मारवानी बाथी तेणे हाथमां तरवार लीधी. पनी जेटलामा म्यानमांथी तरवार खेंचीने राजा उपर घा करवा जाय ले तेटलामां धनंजये श्रावीने तेनी तरवार पकडी लीधी अने विचार करवा लाग्यो के, “ जेणे था स्त्रीने पट्टराणीना पद उपर बेसारी . वली जेणे या स्त्रीने सर्पडंश थवाथी पोताना प्राणोने अर्पण कस्या हता तेज था महा जाग्यवंत राजाने था कुलटा स्त्री मारी नाखवाने तैयार थर तो पड़ी ते स्त्री मने मारी नाखे एमां कांश आ