________________
रौपदीनी कथा.
३४५ अनेक मशालाथी मनोहर देखाववायूँ करीनाख्यु. रसोइ करी रह्या पली खबर पड़ी तोपण मान प्रमाणे रसोश करनारी ते नागश्रीए पोताना कमना उर्विपाकथी ते कडवी तुबमीन शाक तेनी अंदर थएला पैसाना खरचने संजारी त्याग कलुं नहीं; पण खजावधी लोजणी एवी ते ब्राह्मणीए सर्प मशेली बांगलीनी पेठे ते कमवी तुंबडीना शाकने रसोडामां को वासणमा राखी मूक्यु. पड़ी कुटुंबने बीजा पदार्थोथी जोजन कराव्यु एटले पति अने दियर विगेरे जमीने तत्काल बहार गया. एवामां झाने करीने सूर्य समान एवा दमघोष सूरी ते पुरीना बगीचामांश्राव्या हता तेमनो धर्मरुचि नामनो शिष्य मासक्षमणाना पारणाने विषे कुतराना घरमां बकरानी पेठे नागश्रीना घरे वहोरवा माटे गयो. नागश्री पण “ मारे था साधुने बीजी बहु वस्तु फोगट श्रापवी न पडे अने निदाना श्रर्थी ते साधु संतोष थाय.” एम धारी जाग्यना वशथी पोते नरकमां पडवं सत्य करी आपती होय नहिं शुं ? एम तेणे राखी मूकेलु कडवी तुंबडीनुं शाक साधुने वहोराव्यु. धर्मरुचिए गुरुपासे श्रावीने ते शाक बताव्यु. तेने जोश्ने प्रेमयुक्त ह्रदयवाला गुरुर्जए कह्यु. “ नागश्रीए प्राणीऊना प्राणने तत्काल नाश करनारुं था कडवी तुंबमीनु शाक तने उष्टपणाथी अथवा अझानपणाथी आप्यु बे; माटे तुं तेने यत्नथी पृ. थ्वीमा पठवी दे." एवी गुरुनी श्राज्ञा पामी धर्मरूचि नगरनी बहार गयो. त्यां पात्रमांथी एक टी' पृथ्वी उपर पड्युं अने तेनो स्पर्श थवाथी हजारो कीमी मरण पामी. ते उपरथी धर्मरूचि विचार करवा लाग्यो के, "अहो ! था एक टीपाथी अनेक जीवोनो नाश थयो तो पड़ी श्रा सर्वथी केटला जीवोनो नाश थशे ? नले म्हारो एक जीव जाऊ; पण कोटि जीवोनी हिंसा न था." एम विचार करीने ते धर्मरूचि पोतेज हर्षयी सर्व शाक खा गयो अने आराधना पूर्वक समाधियी मृत्यु पामी सर्वार्थसिक देवलोकने विषे देवता थयो.
हवे अहिं गुरु विचार करवा लाग्या के, "धर्मरूचिने वार केम लागी?” एम धारीने तेमणे केटलाक साधुउने तपास करवा मोकल्या. ते उपरथी मुनि नगरनी बहार गया तो तेमणे धर्मरूचिने त्यां तेवी स्थितिमां पडेला दीग एटले तेमना उपकरण गुरुनी पासे लावीने ते ए जेतुं दीतुं हतुं तेवं कडं.