________________
नंदयंतीनी कथा.
३२ए ते वखते समुदत्त अमृतवृष्टीनी पेठे पोताना हाथरूप कमले करीने तेना नेत्रने धो नाखी धीरज थापवा लाग्यो. पठी घणां प्रवासथी खेद पामेलो एवो पण ते समुदत्त प्रियाना मुखरूप चंने जोवाथी समुनी पेठे श्रानंदरसना कबोलथी पुष्ट थयो. हवे नंदयतीना पतिने श्रावेलो सांजलीने पद्मक राजा कामदेव वसंतनी सामो जाय तेम आदरथी तेनी सामो गयो भने कुशल समाचार पूर्वी पोताना जाश्नी पेठे घरे तेडी लाव्यो. पनी सागरपोत शेठ अने सुरपाल बन्नेजणा प्राणीने कर्मोनी पेठे नंदयंतीनी शोध करता करता अनुक्रमे त्यांज एकग थया. एवामां झाने करीने सूर्यनासरखा ज्ञानजानु नामना केवली त्यां समवसख्या; तेथी समुदत्त पोताना सर्व माणसोसहित तेमने वंदन करवा गयो. देशनाने अंते नंदयंतीए केवलीने पोतानो पूर्वनव पूज्यो अने कह्यु के, " हे जगवन् ! कया कर्मथी मने आ कलंक प्राप्त थयुं ? केवलीए कह्यु. "पूर्वनवनेविषे यझना उत्सवमां निदाने अर्थे श्रावेला साधुने था नंदयंतीए “श्रा शूज .” एम दूषण आप्यु हतुं. ए उपरथी यज्ञमां रहेला तेना सासरादि सर्वे माणसोए तेना मतने अनुसरी साधुने शूज मानी तिरस्कार कस्यो हतो. तेज वखते आ नंदयंतीए सामुदायतुं कर्म उपार्जन कयुं हतुं; जेथी महासती एवी श्रा नंदयंतीने श्रा नवमां तेना सासरे खोटुं कलंक चडावेलुं . (केवली देशना आपे ) के, मनुष्योने नहिं बालोचना लीधेला पोताना अविचारी नावो तथा कर्मो इर्विनीत अश्वनीपेठे श्रा संसाररूप अरण्यमां जमावे . जे श्रीजिनेश्वर जगवाने कहेला धर्मनो श्रादर करी स्वर्ग तथा अपवर्ग (मोद)ना संगथी सारा नाग्यवाला थया बे. ते ने धन्य बे.” श्रावी संसारथी वैराग्य पमाडनारी केवलीनी देशना सांजली नंदयंतीए बीपनेविषे मोतीनी पेठे पोताना चित्तनेविषे व्रतना मनोरथने धारण कस्यो. पनी दीन मनुष्योना उकारादिक कर्मे करीने बार व्रतरूप गृहस्थ धर्मनो अंगीकार करी नागदत्त शेउनी पुत्री नंदयंतीए पोतानो जन्म सफल कस्यो. घणा कालसूधी गृहस्थधर्म पाली अंते व्रत धारण करी कर्मोनो क्षय करी महासती नंदयंती मोद पामी.
इति नंदयंतीनी कथा समाप्त.