________________
नंदयंतीनीकथा.
३१७ पुत्रनी स्त्रीनो त्याग करवाने श्छता एवा शेठे एक निःकरुण नामना निदय माणसने कह्यु के, “श्रा स्त्रीने वनमा मृकी श्राव." पड़ी ते निःकरुण को मीषधी ते नंदयंतीने वनमां तेडी जश् मोतीनी मालानी पेठे त्यजीने कडु के, “ हे खाध्वी ! तने वनमा त्याग करी बे; माटे हवे त्हारी मरजी प्रमाणे जा." एम कहीने ते जेटलामां पाडो वट्यो तेटलामां आकस्मीक उत्पातथी जय पामेली ते महासती मूलमांथी कपायेली लतानी पेठे मूळ पामीने पृथ्वी उपर पडी. पडी वनना शीतल पवनथी जेनो चमोदय नाश थ गयो एवी ते नंदयंती " हाय हाय! शा अपराथी म्हारो त्याग कस्यो ?” एम कहीने रुदन करवा लागी. ते वखते निःकरुण वृदनीउथे उनो रहीने जोवा लाग्यो तो सिंह ने वाघ विगेरे हिंसक जीवो ते महासतीने नमन करीने बीजा मार्गे चाव्या जता तेना जोवामां श्रावता हता. पडी नंदयंतीए मरण पामवानी श्छायी विषनुं जक्षण कडं एटले शासनदेवीए तेनुं रक्षण कखु. गलाफांसो खावा मांड्यो तेने पण शासन देवीए तोडी नाख्यो. बेवटे पर्वतना शीखर उपर चडी पंच परमेष्ठीनुं स्मरण करी कंपापात कस्यो त्यां पण निंचे पलंग प्रगट करी शासन देवीएज रक्षण कमु. पडी ते महासती विचार करवा लागी के, “अरे! पति श्रने पितादिके त्याग करेली मने यम राजा पण ग्रहण करतो नथी, तो दैव मने था थकी पण बीजुं वधारे शुं पुःख श्रापवानो हशे?” ए प्रकारे पोताना जन्मादिकनी निंदा करती तथा नविष्य कर्मने न जाणती एवी ते सती नंदयंती यूथथी नष्ट थयेली हरिणीनी पेठे वनमा जटकवा लागी. एवामां जरुच नगरनो दयालु पद्मक राजा के जे मृगया रमवा निकट्यो हतो तेणे नंदयंतीने दीवी; तेथी पोतानी पासे बोलावी अने तेनुं चरित्र जाणी तथा तेने पोतानी बहेन मानी पोताना नगर प्रत्ये तेडी गयो. त्यां पद्मक राजाए तेने कयु के, “हे नगिनि ! दीन एवा याचक वर्गने दान श्रापो अने ज्यांसुधी तमारो पति न आवे त्यांसुधी यहीं रहो." एम कहीने तेने दानशालामां सुखथी राखी. उद्वेगवावू मन जेनुं एवी नंदयंती पण समयने अनुसरतो धर्म करती अने पतिनुं ध्यान करती सुखथी त्यांज रही.