________________
शीलवतीनी कथा.
३११ रत्नाकर शेठ जागतो होवाथी तेणे महासती शीलवतीने व्हार जती दीती; तेथी ते विचाररूप समुउने विषे बढ्यो बतो चिंतवन करवा लाग्यो के, “ श्रावा लक्षणथी श्रावद कुशीला देखाय . सारा गोत्रमा उत्पन्न थएली तेमज गाढ रसना कबोलथी भरपूर उतां पण स्त्री घणुं करीने नदीनी पेठे नीची गतिने पामनारी दोय . सोनाथी रसेली बरीनी पेठे खार्थमां तत्पर एवी था सर्व स्त्री फक्त उपरथी मनोहर देखाय बे; परंतु अंदरथी बहु दारुण होय .” रत्नाकर शेठ श्रा प्रमाणे विचार करतो हतो एवामां शीलवती पोतार्नु उत्तम कार्य करी थने घडो ठेकाणे मूकी पोतानी शय्यामां सूक्ष गश्. जेम पाणीमां तुंबडं उबले तेम जेना हृदयमां अनेक तरंगो उठली रह्या हता एवो रत्नाकर शेठ थोडी रात बाकी रही ते वखते उत्साह सहित उठीने पोतानी स्त्रीने पूबवा लाग्यो के, " हे वृके ! तने शीलगुणे करीने वहु केवी लागे जे ?” स्त्रीए उत्तर प्राप्यो के, “वहु पोतानी मर्यादाने योग्य चाले ." रत्नाकर शेठे कडं. “ वहु पोतार्नु मुख वस्त्रथी ढांकीने चाले बे; तेथी तुं वहुनी चालने जाणती नथी. में तेने श्राज अधि रात्रीए एकली क्रीडा करवा जती जोश . बीजा सघला पूरावा करतां श्रा में खरेखरो पूरावो दीगे बे; माटे तुं चंजना शरीरनी पेठे था वहुने कलंकवाली जाण.” ।
था वखते प्रजात थवाथी अजितसेन पण पोतानां माता पिताने वंदन करवा माटे त्यां श्राव्यो. तेने पण रत्नाकर शेठे खेदसहित कयु के, “ हे वत्स ! हुं हुं कहुँ ? परंतु आपणा श्रांगणामां रोपायली पारीजीतक वेलने विधाता सहन करी शक्यो नथी. कारणके, जे तेवा उत्तम वंशने विषे उत्पन्न थयेली तथा श्रेष्ठ गुणवालानो समागम बता पण था वहु चपलपणाने धारण करे .” पड़ी लजासहित अजितसेने कडं के, “जो जिनधर्मने प्रीतिवाली था स्त्री पुष्ट चरित्रवाली ने तो पली सर्व गुणो हणायला जाणवा.” रत्नाकर शेठे कडं. “ हे पुत्र ! श्रापणा कुलमां हूं था वहुने करपवेल समान जाणतो हतो; परंतु हवणां ते विषनी वेल समान देखाय जे. कडं ले के
को नाम स्त्रीषु विश्वासः, श्वासस्येव शरीरिणः। ... खार्थेकवशतः शीलं, यासां विद्युखतायते ॥ .