________________
कलावतीनी कथा.
३०७ हवे अहिं पोपट उडी जवाथी राजकन्या सुलोचना आक्रोश करवा लागी; तेथी केटलाक सुजटो पोपटने पकडवामाटे गारुडीनी पेठे श्रामतेम दोडवा लाग्या. को सुनटे उद्यानमां जश् त्यां वृदनी डाल उपर बेवेला पोपटने पासथी बांधीने तुरत राजकन्याने सोंप्यो. पनी राजकन्या प्रेमयी तेने हाथमा खश मधुर वचनथी कहेवा लागी के, “अरे! मातानी तुल्य एवी मने त्यजी दश्ने तुं नाशी गयो हतो ? हवे हुँ त्हा. रो विश्वास करीश नहीं.” एम कहीने राजकन्याए ते उडी न शके एटलामाटे तेनी बे पाखोने तुरत तोडी नाखी. पढ़ी जाणे महा जयंकर कर्मवाला जीवने अपार एवा संसार समुजमां फेंकी देती होय नहिं शुं ? एम तेणे पोपटने पांजरामां घाल्यो. पोपट पण विचार करवा लाग्यो के, “ म्हारी पराधीनपणानी वेदनाने धिक्कार डे के, जे में ते पूर्वनवने विषे खाधिन एवी पण क्रिया करी नहीं. अरे जीव ! माटे तुं था वखते था गाढ एवी वेदना जोगव. वली पापकर्मवाला तने जिनेश्वरना मुखनुं दर्शन क्याथी होय ?" इत्यादि चिंताना संतापश्री व्याप्त थयेलो अने वैराग्यवासीत थएलो ते पोपट जाणे कर्मना पासने मूकतो होय नहीं शुं ? एम सुने वरसाववा लाग्यो. पडी ते राजपोपट श्रनशनथी केटलेक दिवसे मृत्यु पामीने सौधर्म देवलोकने विषे देवता थयो. राजकन्या सुलोचना पण पोपटना वियोगना पुःखथी अनशनवडे मृत्यु पामी सौधर्म देवलोकने विषे तेनीज स्त्री थर. त्यां ते बन्ने जणां सुख जोगववा लाग्यां.
(ज्ञानि मुनिराज शंखराजाने अने कलावतीने कदे ने के,) हे राजन् ! पढी सौधर्म देवलोकश्री चवीने पोपटनो जीव तुं शंखराजा थयो श्रने सुलोचनानो जीव था कलावती थ जे. पूर्वजवने विषे कलावतीए पोपटनी पांखो कापी नाखी हती; ते कर्मना फखरूप तें तेना बन्ने हाथ काप्या बे. सारा अथवा खोटा सघला कर्मर्नु फलदश प्रकारे अथवा बहु प्रकारे लोगवाय .
मुनिराजनां श्रावां वचन सांजली जातिस्मरण ज्ञान पामेला ते शंखराजा श्रने कलावती संयम लेवामा उद्यमवंत थर मुनिने नमस्कार करी पोताने घेर श्राव्या. पनी पूर्ण कलश नामना पोताना पुत्रने राज्या
