________________
कलावतीनी कथा.
३०१ कलावती श्रावी रीते विलाप करती हती ते वखते नदीनुं पुर एटवू बधुं वधवा लाग्युं के, जाणे पोताने कांठे रहेला कलावतीना पुत्ररूप कीडाने खेंची जवानी श्छा करतुं होय नहिं शुं ? एम देखावा लाग्युं. ते वखते कलावतीए पंचपरमेष्ठि नमस्कार- स्मरण करीने कर्वा के, "जो में मन, वचन अने कायानी शुछिए करीने उज्वल एवं शीलवत पादयु होय तो हे शासनदेवि ! म्हारा पुत्रने रक्षण करवानो उपाय अने जलनी शांति थजो." कलावतीए या प्रमाणे कडं एटले तुरत तेना शीलप्रजावथी बन्ने हाथ नवा थया तेमज नदीनो वेग पण शांती पाम्यो. वली ते वखते श्राकाशमांथी पुष्पवृष्टि थ. हनुमान जेम समुनो पार पामीने आश्चर्य पामे तेम शीलना प्रजावधी फुःखनो नाश थएलो जोश कलावती विस्मय पामी.
था वखते को एक तापसे श्रावीने कलावतीने कयु. “ हे वत्से ! पुत्रने जन्म आपनारी स्त्रीए अहिं रहेतुं योग्य नथी; माटे श्रमारा थाश्रममां चाल.” एम कहीने ते तापस कलावतीने कुलपतिनी पासे तेडी गयो. पितातुल्य वृक्ष एवा ते कुलपतिए पण तेने सर्व वात पूर्वी एटले कलावतीए पोतानुं सर्व वृत्तांत कद्यु. कुलपतिए कह्यु. “ हे जले ! था खेद न पाम्य. हुं लक्षणोथी जाणुं बु के, तुं फरीथी इष्ट सुख पामीश." श्रा प्रमाणे कुलपतिए शांत करेली विजयसेन राजानी पुत्री कलावती तापसिउनी साथे पिताना घरनी पेठे सुखे त्यां रहेवा लागी. __ हवे अहिं चांडालणीए सवारना पहोरमां बाजु सहित कलावतीना बन्ने हाथ राजाने देखाड्या. ते वखते बाजुठ उपर जयसेननुं नाम जोश शंख राजा थाकुल व्याकुल थवा लाग्यो. पड़ी तेज रहित बनी गयेला तेणे दत्तशेठने बोलावीने पूज्युं के,"\श्राजे श्रथवा काले कोश् देवपुरथी अहिं आव्यु इतुं ?" दत्तशेठे उत्तर आप्यो के, “ हे महाराज ! गश् काले माणसो श्राव्या हता. वली ते माणसोनी साथे जयसेन राजकुमारे महादेवी कलावतीने माटे अद्भूत बे बाजु मोकल्यां इता. ते में अंतःपुरमा महादेवीने श्राप्यां .” दत्तशेठनां श्रावां वचन सांजली वज्रथी कपायला पर्वतनी पेठे कुःखथी व्याप्त थएलो राजा मू ने लीधे सिंहासन उपरथी पृथ्वी उपर पडी गयो. पड़ी शीतल चंदन अने