________________
३००
शीलोपदेशमाला.
कड़ेवा लाग्यो के, " हे देवी! महाराजाए कोइ दोषथी तमने वनमां त्यजी दीधेला बे. " शय्यापालकनां श्रवां वचन सांजली राणी कलावती तुरत रथमांज मूर्छा पामी पढी ज्यारे वनना पवनथी महाकष्टे करीने सचेत थइ त्यारे ते वृक्षथी बेदायली मालनी पेठे तुरत रथथी पृथ्वी पर पडी गइ. पठी ते पितानुं ने जाइनुं वारंवार स्मरण करती ती गाढ स्वरथी रोवा लागी निर्दय एवो शय्यापालक पण पोताना आत्मानी निंदा करतो ने रोती एवी ते राणीनी पाउल रोतो बतो तेने त्यजी दइने प्रजात वखते पोताना नगरमां श्राववा तैयार थयो. ते वखते शय्या पालकनी साथे राणीए शंख राजाने संदेशो कडेवराव्यो के " हे राजन् ! दासी एवी म्हारे विषे श्रापे जे या श्राचरण करयुं बे, ते तमारा कुलने योग्य बे ? हे देव ! जो तमारा मनमां कां शंका होय तो मने दिव्य विगेरे कराववा इता. दशे ! जेम बनवानुं हतुं ते बन्युं ! तमारुं कल्याण था. "
पढी जेनी श्रांखो धांसुथी जींजायली ते एवो शय्यापालक जेटलामां राणी कलावतीनी श्राश्वासना करतो बतो जो इतो तेटलामां जाणे मूर्तिमान् दुष्टपणुं दोय नहिं शुं ? एवी बे चांडालपी तुरत त्यां श्रावीने " अरे पापणी! तें व्हारा पतिने बेतस्यो बे, तेनुं तुं था फल जोगव.” एम कही ने बाजुसहित ते कलावतीना बन्ने हाय कापी लइने चाली गई. एक तो वियोगनुं श्रने बीजुं हाथ कपायानुं एम बे प्रकारना दुःखी दुःखी एली कलावती उबका सहित शंखराजाने कड़ेवा लागी के, " हे नाथ ! पाकेला चिजडानी पेठे फाटी जता एवा म्हारा हृदयनुं रक्षण करो.” आवी रीते विलाप करती एवी ते सती कलावती नदीने कांठे वन हतुं त्यां गइ. त्यां तेणे एवा दुःखमां सुखना कारण - रूप पुत्रने जन्म श्राप्यो पढी ते पुत्रने कड़ेवा लागी. " हे वत्स ! तुं पोतानी मेले सुखी ने दीर्घ श्रायुष्यवालो था; कारणके, दैवे म्हारी आशीष एज व्हारा पोषणनुं कारण बनाव्युं बे. अर्थात् म्हारे हाथ न होवाथी हुं दारुं पोषण करी शकुं तेम नथी. अरे ! एक दरिद्री कुटुं
मां पुत्र जन्म थाय तो पण उत्सवो थाय बे ने हुं राजस्त्री बतां म्हारा पुत्रना जन्म निमित्ते उत्सवना लेशनो पण संशय थइ पड्यो बे."