________________
२७२
शीलोपदेशमाला.
दूर ज्वालारूप जटावाला दावानलने दीठो. तेमां बलता एवा वनना प्रापिना शब्दोमां मनुष्यनो शब्द सांजली नल राजा तेनी पासे गयो.
""
" इक्ष्वाकु कुलरूप समुद्रने आनंद पमाडवामां चंद्ररूप दे नल राजा ! हे विश्वने वहाला ! हुं था दावानलमां बलुं बुं, माटे तुं म्हारुं रक्षण कर. या प्रकारना शब्दो जे तरफयी यावता हता ते तरफ नल राजाए जोयुं तो लताना यूथमां रहेला एक म्होटा सर्पने तेथे दीठो. पढी ते धीरज राखीने बोल्यो के, “डे महानाग! तें म्हारुं नाम शी रीते जाएंयुं ? वली तुं सर्प बता श्रा मनुष्यनी जाषा शी रीते बोली शके बे ते मने कहे ? " सर्पे उत्तर श्राप्यो. " हे महा जाग ! हुं पूर्व जन्मने विषे मनुष्य हतो. ते संस्कारथी मने मनुष्यनी जाषा यावडे बे. वली मने अवधिज्ञान प्राप्त थयुं बे; जेथी हुं या सर्व जगत्ने हाथेलीमां रदेला पदार्थनी माफक जोइ शकुं बुं. हे राजन् ! तुं म्हारुं रक्षण कर. हुं तने उपकारी यश.
""
पी कुवामांची जेम पाणी काढे तेम वस्त्र नाखी दयावंत नलराजाए सर्पने लताना यूथमांथी खेंची काढ्यो एटले कृतन पुरुषनी पेठे ते सर्पे तत्काल नल राजाने दंश दीधो पछी नल राजाए सर्पने क. " हे वे जीवाला नाग ! में तने दावानलमांची मूकाव्यो तेनो तें मने आ सारो बदलो थप्यो ” एटलं कड़ेतामां तो सर्पनुं केर सर्व अंगे चडी गयुं; तेथी तेनुं सर्व यंग कुबडुं बनी गयुं. ते जोश्ने प्राप्त थएला वैराग्यवाला नल राजाए चारित्र लेवानो निश्चय कस्यो एटलामां ते सर्पे दिव्यरूप धारण करी नलराजाने कधुं “हे वत्स ! हुं व्हारो पिता निषध राजा तुं, माटे खेद न पाम्य हुं दीक्षाना प्रजावथी ब्रह्मलोकमां देवता थयो बुंने हारूं दुःख जोइ श्रावी मायाने धारण करीने अहिं श्राव्यो ढुं. या दारूं कुबडरूप हितने अर्थे वे एम जाएय. कारण के,
रूपथी तने कोइ शत्रु उपद्रोह करी शकशे नहीं. हे वत्स ! हजु हारे अर्धा जरतत्रनुं राज्य जोगवनुं बाकी छे; माटे दीक्षानो अवसर श्रावशे त्यारे हुं तने कहीश. हे पुत्र ! श्रा बीलुं छाने करंडी ग्रहण कर नेते वस्तुनुं जीवितनीपेठे निरंतर रक्षण करजे. हे वत्स ! ज्यारे तने पोतानुं रूप धारण करवानी इछा थाय त्यारे श्रा श्रीफल उघाडी ते