________________
दवदंतीनी कथा.
१७२
" अरे हाथ ! या स्त्रीनो पाणिग्रहण करवामां प्रथम तुं प्रवत्यों हतो तेज तुं संजोगने वखते मदद यापतो हतो. वली तेनो तेज तुं श्रजे प्रियानो वियोग कराववामां प्रथम जाग लेवा तैयार थयो बुं.
""
पठी वखने कापी दवदंतीना श्वेत वस्त्रमां अक्षरो लखवामाटे पोताना शरीरमांधी रुधिर काढी पोताना दक्षिण ( जमणा) जुजने कड़ेवा लाग्यो के, “बे दक्षिण हस्त ! तुं पण वाम ( माबा ) हस्तनी पेठे दादिण्य विनानो देखाय बे खरो. जेने क्रूर एवा खड्गनो संग होय तेने दया अथवा दाक्षिण्य क्यांथी होय ?” पछी तेथे निर्दय एवा पोताना जमणा हाथथी प्रियाना वस्त्रने विषे रुधिरथी लख्यं के, " हे प्रिये ! श्र पासेना वडनी नींचे बे मार्ग बे. तेमां डाबी बाजुनो मार्ग कुंडिन नगनो ने जमणी बाजुनो मार्ग कोशला नगरीनो बे. हे गजगामिनी ! एबे नगरमां ल्हारी मरजी होय त्यां तुं जजे श्रने हुं म्हारुं मोढुं कोइने देखाडवाने शक्तिमान न होवाथी चाल्यो जानुं. " श्रावी रीते लखीने गुह्य दुःखी रोतो अने वारंवार पाठो वलीने प्रियाना मुखने जोतो ते चाली निकल्यो. " अरे विधि ! जो तें सर्वथी उत्तम रूपवाली या जीमक सुताने सृजी बे, तो पबी तेने दुःख शा माटे थापे बे ? कारण के पोते वावेली बोरडी पण कापी नाखवी ए योग्य नथी. हे वनदेवता ! तमे सर्वे म्हारा उपर कृपा करीने सांजलो. तमारे या जीमकपुत्री कोपण रीते दुःखी न थाय तेम करवुं. " या प्रकारे विलाप करतो अने जेनी डोक नमी गइ बे एवो ते नलराजा पाढो वली प्रियानां मुखने जोनेफरी एटले दूर जतो रह्यो के पी प्रियाना स्थानने जोइ शक्यो नहीं. वली "वनना हिंसक प्राणीची तेने कोइपण प्रकारनो उपद्रव न था, " एवा विचारथी पाठा वलेला ते नलराजाए कोमलपादडानी शय्यामां सूतेली प्राणप्रिया दवदंतीने दीवी; तेथी पोताना श्रात्माने कड़ेवा लाग्यो के," हे पुरात्मन् नल ! जेनी प्रिया या महा जयंकर वनमां सूती
वो तुं स्मपणाने केम पामतो नथी ?” आवो विचार करता करता रात्री निवृत्त थवा खावी जेथी सर्व अंधकारे जाणे नलनां मनमां प्रवेश कस्यो होय नहिं शुं ? एम सर्व स्थानके प्रकाश थवा लाग्यो. जगत्ना मित्ररूप सूर्यने उदय यता जोइने चाली निकलेला नलराजाए केटलेक