________________
१७०
शीलोपदेशमाला.
या प्रकारे वनने विषे जता एवा ते दंपतीए एक दिवस जाणे तीदण सूर्यना तापथी त्रास पामीने केवल अंधकारनो श्राश्रय करीनेज रधुं होय नहिं शुं ? एवा एक म्होटा अरण्यमां प्रवेश कस्यो एटले ते ए एक म्होढुं तलाव दीव्रं. तेमां हाथ पग धोया पठी नलराजाए ग्लानी पामेली प्रियाने जोई विचार करवा मांड्यो के, “ छारे ! प्रवालना सरखी सुकोमल वा स्त्री क्यां ? अने दुःखनी पंक्तिवालो या मार्ग क्यों ? जेने पुष्पथी पण कोमल मोजडी पढेवी जोश्ती इती तेने श्र महा अरण्यमां टकवुं पडे बे. " पढी विश्रांति श्रर्थे नलराजाए एक म्होटी शिला उपर पल्लवोथी शय्या बनावी. वली दवदंती नुं शरीर दुःख न पामे एवा हेतुथी ते शय्याने विषे पोतानुं उत्तरीय वस्त्र पाथरी दीधुं. पी परमेष्ठीने नमस्कार करी मार्गमां चालवाथी थाकी गएला ते स्त्री पुरुषे परस्पर एक बीजाना हाथना शीका मूकी स्वेच्छाथी शयन क.
पी रस्ताना दुःखे करीने अग्निनीपेठे बलतो ने जाणे ते वनमां रहेला हिंसक पशुना संगयी निर्दय बनी गएलो होय नहिं शुं ? एवो निषधपति मनमां विचार करवा लाग्यो के, “ अरे ! हुं आ स्त्रीनी साथे रह्यो तो मार्गरूप समुद्रनो पार केम पामी सकीश ? कारण पोतानी मरजीप्रमाणे चालनारा पुरुषोने स्त्री सांकलना समान बंधन करनारी बे. जो हुं जंघी गएली या स्त्रीने त्याग करी चाल्यो जाउं तो पढी ते सवारे पोताना पिताने अथवा दियरने घेर जशे." नूपति श्रावो विचार करतो हतो एवामां नविष्यनेविषे थनारा वियोगनी पीडानी दूतीरूप निद्रादेवीए नलप्रियाना नेत्रमां तत्काल प्रवेश करयो.
पढी निद्रानो त्याग न करावता नलराजाए दवदंतीना उशी के रहेला पोताना हायने धीमे धीमे खेंची लीधा. ते वखते पोते पोताना श्रात्माने कदेवा लाग्यो के, “ अरे मूर्ख श्रात्मा ! या चांडालना सरखी चेष्टाने मूकी दे. जे तुं विश्वास पामेली, जंधी गएली ने एकली एवी श्रा स्त्रीने त्याग करवानी इछा करे बे. अरे दैव ! तुं म्हारीपासे या अयोग्य कर्म करावतां शुंला नथी पामतो ? ” वली दवदंतीनी नींचे पथरा - एला वस्त्रना ककडा करबा माटे हाथमां बरी लईने श्रसुखी जेनुं मुख व्याप्त थई रधुं बे एवो नलराजा पोताना हाथने कहेवा लाग्यो के,