________________
दवदंतीनी कथा.
शहए कूबरे कह्यु. “ हे न ! में तने नल पासेथी जीती बे; माटे तुं तेनी साथे न जतां म्हारा अंतःपुरनो श्राश्रय करीने रहे.” दवदंतीए तेम न करवाथी नगरवासी अने प्रधान विगेरे पुरुषोए कूबरनी विनंती करी तेने रथमां बेसारी नलनी पाबल मोकली; परंतु नलराजाए रथ विगेरेने साथे न राखता फक्त दवदंतीनेज पोतानी साथे राखी. दासी विगेरेनी आज्ञा लश्ने जती एवी दवदंतीए वर्षाऋतु जेम वनस्थलीने जीजवी दे तेम सर्व मनुष्योनां हृदयने नीजवी दीधां; तेथी सर्वे मनुष्यो कहेवा लाग्या के, " अरे विधि ! जो त्हारूं था प्रकारनुं कर्तव्य हतुं तो पनी नलराजाने अर्धा जरतक्षेत्रनो पति शा माटे कस्यो हतो? वली श्रापना जयथी जे सतीने सूर्य पण पोताना किरणो ए करीने स्पर्श करी शकतो न होतो, ते था सती पृथ्वीउपर केम चाली सकशे ? अरे! धिक्कार ले कूबरने के, जेणे पोताना म्होटा नाश्ने पण श्रावी दया उपजावनारी स्थितिए पहोचाड्यो.” - पली प्रधान विगेरे नगरना सर्वे माणसोए नवराजाने नेट आपवा मांडी; पण केवल पोताना उपरज श्राधार राखनारा अने जुज पराक्रमवाला तेणे कई पण लीधी नहीं. वृक्ष प्रधान विगेरे नलनी पाबल जवा मंड्या; परंतु तेउने तेणे पाबा नगरप्रत्ये मोकल्या. ज्यारे दवदंतीरूप लक्ष्मी नलराजानी पाउल गई त्यारे तो तेना विनानुं नगर तेजरहित देखावा लाग्यु. पढ़ी गद्गद् वाणीथी ते ते बाग बगीचानी शोजाने देखाडतो एवो नलराजा थाकी गएली पोतानी प्रियाने धीमे धीमे चलाववा लाग्यो. दवदंती पण ते वखते पतिनीसाथे चालवाथी जे हर्ष पामवा लागी तेवो हर्ष पूर्वे पमदानी अंदर बत्र धारण करीने चालती उती पण क्यारे पामी न होती.ज्यारे दवदंती श्रमथी परसेवायुक्त थायले त्यारे नलराजापोते तेने पत्रथी पवन नाखे ; ज्यारे थाकी जाय डे त्यारे पग चांपे जे अने ज्यारे तरशी थाय डे त्यारे कमलना पत्रमा जल लावीने पाय . वली क्यारेक पोते थाकी गयो होय डे ने दवदंती पग चांपवा मांडे जे त्यारे ते सत्व गुणनो आश्रय करीने तेने ना पाडे बे. मध्यान्हने वखते फलाहार करी सायंकाले थाकी गएला ते स्त्रीपुरुष कोई लताग्रहनो श्राश्रय करी रा. त्रीने निर्गमन करे .