________________
ऋषिदत्तानी कथा.
२५५
हुं यावा दुःखना पात्ररूप यात नहीं.” वली ते पोताना जीवने कड़ेवा लागी के, "हे जीव ! तें पूर्व जन्मने विषे एवं शुं कस्युं वे के, या जवने विषे तेना फलरूप तने श्रावुं कलंक प्राप्त थयुं ?" वली जर्ताने कड़े बे. "हे प्राणनाथ ! वृद्ध गायनी पेठे दुःखरूप म्होटी खाइमां पडेली या तमारी बहाली स्त्रीनुं रक्षण करो.” या प्रकारे विलाप करी ने शोकने jat करी ते महासती धीमे धीमे दक्षिण दिशामां पोताना पिताना श्राश्रम तरफ चाली. पोताना हाथथी वावेला वृक्षोनी पंक्तिथी मार्गना ज्ञानवाली ने दर्जना अग्रजागथी विधाता पगवाली ते थोडा दिवसमां पिताना श्रमप्रत्ये यावी पहोची. पी पिताना स्मशानने जोइ स्नेहश्री रुदन करती ते कड़ेवा लागी के, “हे तात! तमे क्यां ढो ? महाडु:खवाली मने दर्शन पो. अरे ! प्रथम पितानुं जे या तपोवन नगरसरखुं लागतुं दतुं तेज श्रा दमणां दुःखथी बलती एवी मने अमिना सरखुं देखाय बे. " पठी शोकने मूकी दइ कंद, मूल छाने फलनो आहार करती ते महासती पिताना श्राश्रमने विषे तपस्वीनी थश्ने रही.
एकदा ते विचार करवा लागी के " रस्ताने विषे पाकेली बोरडीना सरखी हुं या तपोवनमां एकली केम रही शकीश ? वली स्त्रीउने परलोकमां सिद्धि पनारुं एक शीलवत कहेलुं वे तो तेनुं म्हारे करमाइ न गएली पुष्पनी मालानी पेठे कोइ पण उपायथी रक्षण करतुं जोइए.” पित्ता श्रावो विचार करती हती एवामां तेने याद श्राव्यं के, " हा पिता बतावेली औषधी या वनमां बे के, जेना प्रजावधी स्त्रीर्ड पण पुरुष रूपने धारण करे छे. "
पी महासती ऋषिदत्ता ते औषधी लावी पोताना कानमां राखी पुरुषपणाने पामीने पी धारण करयो बे तपखीनो वेश जेणे एवी ते जिनेश्वर प्रनुं पूजन करती बती तेज श्राश्रममां निवास करीने रही. afe प्रियाना वियोगी व्याकुल थलो कनकरथ राजकुमार पण जाणे पोतानुं सर्वस्व खोइ बेठो होय नहिं शुं ? एम शून्य चित्तवालो थइ गयो. जेम चंडिकाने बकरानुं बलिदान श्रापी ने प्रसन्न करे तेम पोताना था. माने कृतार्थ मानती एवी सुलसाए पण पोते करेला विजयनी वधामणी रुक्मिणी श्रगल कहीने तेने प्रसन्न करी.