________________
३५६
शीलोपदेशमाला. . हवे कावेरी नगरीना अधिपति सुंदरपाणी राजाए एक वाचाल दूतने हेमरथ राजापासे मोकल्यो. दूते रथमर्दन नगरमां जश्ने हेमरथ रा. जाने कह्यु के, “ हे देव ! सुंदरपाणी महाराजा कहावे ने के, तमारो कुमार शा कारणमाटे रुक्मिणीने परणवा सारु न श्राव्या ? हवे मोकलो; कारणके विवेकी मनुष्यो सऊन पुरुषोने अपमान पहोचाडता नथी." दूतना वचननो सत्कार करी राजाए पुत्रने एकांतमां बोलावीने कडं. " हे वत्स ! तुं निरंतर शून्य घरनी पेठे निस्तेज केम रहे ? जो पू. वना कर्मथी कंश कष्ट पड्युं होय तो तेने दूर करी धीर पुरुषो कार्यने विषे फरीथी उद्यम करे जे ? हे पुत्र ! हवे तुं कावेरी नगरीना राजानी पुत्रीने परणवा जवानो प्रयाण करी म्हारा मनने थानंद पमाड्य."
पढी पितानी थाझा लोपवाने असमर्थ होवाथी सैन्यना नारे करीने पृथ्वीना तलने कंपावतो अने फरीथी परणवामाटे जतो कनकरथ अनुक्रमे तेज वनमां श्रावीकृषिदत्ताने संजारीने खेदथी विचार करवा लाग्यो के, “ तेज था वन, तेज था देरासर थने तेज था तलाव तथा वृदो के, ज्यां हुँ अत्यंत स्नेहथी सुंदर नेत्रवाली इषिनी पुत्री (ऋषिदत्ता) ने परण्यो हतो. अरे! मने तेना विना था सर्व स्थान पुःख श्रापनारूं दे. खाय . हे धात ! अनिश्चिंत स्वजाववाला तें था शुं करी नाख्यु ? " श्रावी रीते विचार करतो एवो ते राजकुमार श्रादीश्वर प्रजुना मंदीरमां गयो के ज्यां पोतानुं प्रिय सुचवनारुं जमणुं नेत्र फरकवा लाग्युं; तेथी ते फरीने विचार करवा लाग्यो के, " अरे? हुँ या सर्व निष्फल विचार करुं बुं; कारण के, हवे ते म्हारी प्राणप्रिया अहिं क्याथी होय ? परंतु श्रा देरासर जेवं मने प्रथम प्रिय लागतुं हतुं तेवं आजे पण लागे .” कुमार श्रावो विचार करतो हतो एटलामा ऋषिदत्ता के जेणे पुरुषरूप तापसनो वेश धारण कस्यो हतो तेणे आवीने कुमारने पुष्प अर्पण कस्यां. प्रियाना मना स्पर्शथी कनकरथ कुमार पोतानी दृष्टिथी तेने जोतो बतो ते मुनिना हाथमाथी जाणे पोतानो विचार सत्य करतो होय नहिं शुं ? एम तेणे पुष्पनी मालाने ग्रहण करी. ते वखते गुप्त आकृतिवाला तपस्वीए जाणी ली, के, “ निश्चय आ म्हारो प्राणनाथ फरीथी रुक्मिणीने परणवा माटे जाय ."