________________
ऋषिदत्तानी कथा.
२५३ उमंत्री ! तमे नगरने विषे हमेशा थती एवी एक मनुष्यनी हिंसाने सांजलता बता केम विचार नथी करता ? शुं तमे नथी जाणता के शरी. रनी अंदर वधेला रोगनी पेठे जामेलो शत्रु सर्वनो नाश करनारो थाय ने ?” प्रधानोए कडं, " हे देव ! अमे सर्वे सावध उइए, उतां श्रापना नगरमां को मारी ( मरकी ) अथवा मांत्रिकी विगेरे अमारी नजरे पमतुं नथी; परंतु श्रमे धारीए बीए के, जो श्राप नगरमाथी सर्वे पाखंमी. उने बहार काढी मूको तो शांति थाय." प्रधाननां श्रावां वचन सांजली राजाए जैनदर्शनि शिवाय बाकीना सर्व दर्शनीने नगर बहार काढ्या.
ते वखते मुराचारवाली, क्रूर हृदयवाली अने विछत्तानुं मान धरती एवी सुलसाए राजाने एकांतमां बोलावीने कयु के, "हे देव ! श्राजे मने कोश् देव खप्नामां एम कही गयो के,श्राजे राजा पोताना नगरमांथी पाखंडीउने बहार काढी मूकशे; माटे तुं राजापासे जश्ने तेनुं निरागपणुं निवेदन कर अने कहे के, दूध तो बीलाडी पी गश् अने तमे गायना वाबरडाने शा माटे मारो डो? तमारा पुत्रे वनमांधी आणेली स्त्रीरूप राक्षसीनुं निश्चे या कृत्य . एम कही ते देव अंतर्धान थर गयो. वली जो तमे था वातने साची न मानता हो तो आज रात्रीए तमारी जाते तपास करजो.” पनी ते दिवसे राजाए रात्रीने विषे पुत्रने पोतानी पासे सूवास्यो अने ऋषिदत्ताने माटे बाना पहेरा राख्या.
हवे राजकुमार कनकरथ मनमा विचार करवा लाग्यो के, “निश्चे आजे प्रियानो दोषो उघाडो थशे तो हवे शुं करवु ? एक तरफथी न उबंधी शकाय एवी पितानी श्राज्ञा, बीजी तरफथी प्रियानो वियोग एम बे म्होटा संकटमां पडवू पडशे. एवामां सुलसाए पोतानी विद्याना बले करीने पूर्वनी पेठे ऋषिदत्तानां मुखने लोहीथी खरड्यु श्रने तेनी पासे मांसनो पीड मूक्यो. पढी सवारे राजपुरुषो लोहीथी खरडाएला मुखवालि झषिदत्ताने राजा पासे लश् गया. तेने जोश् क्रोध पामेला राजाए पुत्रनो तिरस्कार करीने कयु के, "अरे ! तुं प्रियाने राक्षसी जा. णतां बता पोताना घरमां केम राखे ? अरे पुराचारी ! क्रूर ! रादणीना पति ! तुं एनो त्याग कर. तें कुंदपुष्पना अने चंजना सरखा म्हारा निर्मल कुलने कलंकित कखु ." राजकुमारे नमन करीने कड्यु