________________
नर्मदासुंदरीनी कथा.
२३१
पुष्पनी मालाने त्याग करे अने जेम पोपट फोतराथी ढंकाएला चोखाना ढगलानो त्याग करे तेम तेनो त्याग कस्यो पढी ते विलाप करतो करतो पाठो वा पासे व्यो. खला सिए तेने विलापनुं कारण पूब्धुं एटले तेणे उत्तर आप्यो के, " म्हारी प्रियाने वनमां कोईएक राक्षस क्षण करी गयो. पढी ते मने जण करवा श्रावतो हतो एटलामां हुं श्रहिं - तो रह्यो ढुं; माटे हवे तमे वहाणने जरीने ऊट चलावो . " महेश्वरनां aai वचन सांजलीने सर्व खलासी ते प्रमाणे करवा लाग्या. कयुं बे के- आत्मा कोने वहालो नथी ? अर्थात् सर्वने वहालो होय
.
पी महेश्वरदत्त कपटथी जाणे वहाणमां बेसवानुं न इछतो होय ? एम करी पराणे वाणमां बेसी पोताना मनमां विचार करवा लाग्यो. ፡ 'बुद्धिवंत एवा में वेश्यातुल्य स्त्रीनो त्याग करी लोकापवादथी श्रात्मानुं रक्षण कर्तुं ए सारुं कस्युं बे. " परंतु ते मूढ पुरुष एम नथी जाणतो के " म्हारो आत्मा जाग्यश्री पाएलो थयो बे. " पढी खलासी पण तेने स्त्रीना वियोगथी पीडा पामेलो जाणीने प्रतिबोध देवा लाग्या. अनुक्रमे महेश्वरदत्त पोताना नगरप्रत्ये श्रावी पहोच्यो. त्यां तेणे म्लेछ द्वीपनी वात, त्यां एलो लाज अने पोतानी प्रियाना मरणना खोटा समाचार कह्या. ते उपरथी अत्यंत दुःखी थएलां तेना माता पिताए वधू ( पुत्रनी वहु ) नुं उत्तरकार्य करीने पढी तेने बीजी स्त्री परणावी.
वे हिं नर्मदा सुंदरी ए मोहसुख आपनारा पंच परमेष्ठीनुं स्मरण कलामां वीने जोयुं तो पतिनो दिवो नहीं एटले प्राणनाथे मकरी करेली मानीने ते कड़ेवा लागी. " हे नाथ ! ऊट पाढा श्रावो; हुं यावी मरकरीने वधारे वार सहन करी सकीश नहीं. " यावी रीते वारंवार बोलाव्या तां पण ज्यारे पति पाढो श्राव्यो नहीं, त्यारे पोतेज त्यांथी तत्काल ठीने खोवाइ गएला रत्ननी पेठे तीर प्रत्ये अने वृक्ष वृक्ष प्रत्ये प्राणनाथने खोलवा लागी घणो वखत एम करवाथी पण ज्यारे पतिने दीगे नहीं त्यारे तो क्रोध पामेला मृगोए पण दयाथी जोवाएली ते नर्मदासुंदरी गाढखरथी रुदन करवा लागी ते वखते वनमां पोताना रुदनना थला पडबंदाने सांजली ते महासती जांजवाना जनी प्रत्ये दोडती एवी मृगलीनी पेठे चारे तरफ दोडवा लागी. ते म