________________
१७
शीलोपदेशमाला. ष्टिने श्रुती एवी ते अंजना सुंदरी रूपवडे पुतलीनी पेठे शोजती हती. पड़ी माताना घरेथी विदाय थता एवा कुमारे उदासीनी पेठे ते प्रियानो दृष्टिथी पण स्पर्श कस्यो नहीं; तेथी तो नेत्रनाजले करीने पृथ्वीने सिंचन करती अने शून्य चित्तवाली थएली ते कुमारी पाली पोताना घरे श्रावी.
हवे कुमारे पण त्यांथी प्रयाण करी मानस सरोवरने कांठे सुखे पहेलो पडाव कस्यो. त्यां संध्या वखते चकलीउँनो कोलाहल शब्द सांनली तेणे पोताना मित्रने पूज्यु के, " हे ना! श्रा पदि शा माटे पोकार करे ?" मित्रे उत्तर प्राप्यो. “ हे देव ! जाग्यना वश्यथी आ पदीनां जोडलांउनो दिवसे संयोग थाय बे अने रात्रीए वियोग थाय . अत्यारे रात्री थवानो वखत , माटे पतिना वियोगनो शोक करती एवी चकली बांसुनी धाराऊने वरसावे . वली हे जाइ! जीवती बती मूवाना सरखी ते स्त्री सवारे पोताना पतिना मेलापनी श्छा करे .
एवामां अंजना सुंदरीना जोगांतराय कर्मनो क्ष्य थवाथी पवनंजय कुमारे पोताना मित्रने कह्यु. “अरे मित्र ! पदिउँ पण एक रातनो विरह सहन करी शकता नथी, तो पड़ी में बार वर्ष थया त्याग करेली प्रियानी शी अवस्था थर हशे ? माटे हे सखे ! हुं तेने मलवानी श्छा करुं बुं. तो हुं हवणा जर तेने मली पाठो श्रावु बु.” मित्रे रजा श्रापवाथी कुमार तत्काल पोताने घरे आव्यो. क्षणवार बारणा आगल उ. जो रह्यो. तो तेणे विलाप करती एवी पोतानी महासती स्त्रीने दीठी. पडी तेणे पोताना पागा श्राववानी वात कही बारणुं उघडाव्यु. पली तेज दिवसे स्नान करेली ते महासतीरूप पोतानी स्त्रीने सेवन करी शांत चित्तवालो थएलो ते कुमार तेने एंधाण रूप पोतानी मुखिका (वीटी) आपी पाबो सेन्य प्रत्ये श्राव्यो. पतिना श्रादरथी हर्ष पामेली अने पूर्वनी पुर्दशा नूली गयेली अंजनासुंदरी पण पोताना श्रात्माने सफल मानवा लागी. कर्वा डे के- स्त्रीउने आशा (गर्न ) एज जस्कृष्ट सुखरूप .
हवे अंजनासुंदरीने त्रीजे मासे कंश्क गर्न प्रगट थयो; तेथी “श्रा असती .” एम ससराए धातूं. पली शुक्ल पक्षना चंजनी पेठे जेम जेम दर्षने श्रापनारो गर्न वृद्धि पामवा लाग्यो तेम तेम लोकमां कलंक