________________
मदनरेखानी कथा.
२०५ नमिराजा पासे श्रावी. नमिराजाए पण सामा जश् श्रादर सत्कार करी तेमने उत्तम आसन उपर बेसाख्या. कह्यु के-घणे काले करीने पण अंतरनी प्रीति लोपाय खरी? अर्थात् नज लोपाय. पनी साध्वीए कडं. "हे राजें! लक्ष्मी जलना तरंगो समान चंचल , तो पड़ी तेनेमाटे युझनो श्रारंज करवो ए केवल नरके जवाना कारण रूप थाय . तेमां पण त्हारे तो विशेषे करीने म्होटा नाश्नी साथे दयना कारणरूप दारुण युक करवो ए तो योग्यज नथी." नमिराजाए विस्मय पामीने पूज्यु. “अहिं म्हारो मोटो ना कोण जे ?” साध्वीए उत्तर श्राप्यो के, "था चंअयश राजा.” पनी “ए म्हारो नाश् शी रीते?" एम नमिराजाए पूज्युं एटले मदनरेखाए सर्व संबंध कही संजलाव्यो; तेथी तो ते हर्ष शोकाकुल थर गयो. विशेष खात्री करवाने माटे तेणे पद्मरथराजानी स्त्री पुष्पमालाने पूब्युं एटले तेणे युगबाहुना नामवाली मुजा तथा रत्नकंबल देखाडी. आथी तो तेने अत्यंत प्रेम उत्पन्न थयो; परंतु ते युद्धथी पाडो फस्यो नहीं. कह्यु के के- मनखी पुरुषो पोताना प्राणने तृण स. मान माने . ___पड़ी मदनरेखा साध्वी चंजयशराजा पासे गश्. त्यां तेने जोर जेम चंडने जो समुनी वेला उनी थाय तेम सर्वे सामंतोसहित ते उजो थयो. पडी नक्तिवडे माताने प्रणाम करी हर्षथी जेनी आंखोमांथी श्रांसुनी धारा वहे डे एवा ते राजाए माताना मुखथी सर्व वात सांजली. वली ते नमिराजाने पोतानो ना जाणी जेम मेघनो शब्द सांजली मोर हर्ष पामे तेम हर्ष पाम्यो. पड़ी ते म्होटा आडंबरथी न्हाना नाश्ने मलवा चाल्यो. ते वात सांजली नमिराजा पोताना म्होटा नाश्ने सामो श्रावीने प्रीतिथी मल्यो. ते वखते ते सूर्य चंजनी पेठे अथवा नर नारायणनी पेठे शोजवा लाग्या. पड़ी ते बन्ने नाउँए महोत्सवथी नगरमां प्रवेश कस्यो.
कोश् वखते चारित्र धारण करवानी इछावाला चंयश राजाए पोताना न्हाना नाश् नमिने कयु. “ हे बंधो ! पिताना मृत्यु पनी मने राज्यनी श्छा नथी; माटे तुं म्हारा राज्यने ग्रहण करी साम्राज्य पद जोगव अने मने कृतार्थ कर." इत्यादि वाक्यथी बोध पमाडी तेने पो
