________________
२४
शीलोपदेशमाला. लोथी नमी रहे किंपाक वृद दी. पड़ी था फलो खावाश्री शं परिणाम थशे, ए वातथी श्रजाण्या एवा जिल्लोए ते फलो लावीने वंकचूल आगल मूक्यां. वंकचूले पण पोतानो थनिग्रह संजारीने ते ने पूब्यु. " था फलोनुं नाम शुं ? अने ते शेनां फल ?" जिल्लोए उत्तर श्राप्यो के, “ ते तो अमे जाणता नथी; पण था फलो घणां मीठां " वंकचूले कपु. “ हुँ अजाण्यां फल खातो नथी.” निबोए फरीथी कह्यु. "हे देव ! हवां जुखथी मरवानो वखत , माटे आ फलो खाउँ; कारण जो जीवता रहीशुं तो फरीथी पण नीयम लेवाशे.” वंकचूले धीरज राखीने कडं के, “ तमारे आवां वचन क्यारे पण बोलवां नही; कारण लक्ष्मीनो जले नाश था; प्राणो चाल्या जा; परंतु पोतानुं कहेवू मिथ्या न था."
पली सर्वे निलो ते फलो खाइ एकांतमां जश्ने सूता. फक्त वंकचूले श्रने दाक्षिण्यताने लीधे एक सेवके ते फलो खाधां नहीं. पनी अरधि रातना वखते राजकुमारे उठीने पोताना सेवकने कत्युं. " जा सर्व जिहोने जगाड." सेवके निदो पासे श्रावीने जेटलामां जगाडवा मांड्या तेटलामां तेने मरी गयेला दीग. तेणे राजपुत्रने ए वात कही एटले ते पण विस्मय पाम्यो. पली हर्ष श्रने शोक युक्त थएलो ते वंकचूल हाथमां तरवार लइ पोताना घर तरफ चाल्यो. घरनी पासे श्राव्यो पण बारणां बंध होवाथी तेणे कमाडना बिउमाथी जोयुं तो अंदर दीवो बलतो हतो; तेथी तेणे को पुरुषनी साथे पोतानी स्त्रीने सूतेली दीठी. पळी ते अत्यंत क्रोध पामी तरवार खेंची परां उपर थर अंदर उतस्यो. पड़ी ते जेटलामा तरवार उगामी बन्नेने मारवा जाय तेटलामां सात पगला पाला हठवानो गुरुए श्रापेलो नियम संजारी ते सात पगलां पाबो हव्यो; जेथी उगामेली तरवार बारणमां अथडावाना शब्दश्री जागी उठेली वंकचूलाए तेने एकदम पूज्युं के, " तुं कोण जे ? श्रने अहिं केम श्राव्यो ?” वंकचूले ब्हेननो शब्द उलखी खड्ग संताडीने पूज्यु. " तें पुरुषनो वेश शाकारण माटे धारण कस्यो ?” तेणे उत्तर श्राप्यो के, " अवसरना अर्थी नट लोको नृत्य करवा श्राव्या हता. ते कोण ? साचा नटलोको डे के पसीने रेढी जाणीने लुट करवा था