________________
१८२
शीलोपदेशमाला.
ने ताप पाडनारो विमलयश नामनो राजा राज्य करतो हतो. ईने इंद्राणीनी पेठे ने शंकरने पार्वतीनी पेठे ते राजाने मांगल्य कलाना याश्रय रूप सुमंगला नामनी पट्टराणी हती. तेजने वकचूला नामनी पुत्री ने फुर्नयने लीधे श्रग्मिनी ज्वलाना सरखो क्रूर वंकचूल नामनो पुत्र हतो. अनुक्रमे ते पुत्र ज्यारे युवावस्था पाम्यो त्यारे पिता तेने चंद्रने रोहिणीनी पेठे रूप अने गुणथी अद्भुत एवी एक राजकन्या साये पराव्या. परंतु ते संताप करनार, दुःशील अने न्यायमार्गनो - जाण होवाथी पिताए तेने निर्गुण एवा अपयशनी पेठे घरमांथी काढी मूक्यो एटले तो बालवैधव्यथीज बली रहेली वंकचूला पण पोताना जाइना मोहथी जेम अन्यायनी साथै पापबुद्धि जाय तेम तेनी साथे चाली. वकचूल पोताना अंगना केटलांक वस्त्रालंकार लइ बहेन तथा ने साथे ते त्यांथी चाली नीकल्यो.
अनुक्रमे ते जमतो जमतो एक म्होटा अरण्यमां श्रावी चड्यो. त्यां तेणे यमदूतना सरखा केटलाक धनुष्यधारी जिल्लोने दीठा. पती श्राकृतिथी राजा सरखो जाणीने सर्वे निल्लोए तेने नमस्कार करी श्रादरथी
ववानुं कारण पूब्युं. कुमार वंकचूले पोतानी सर्व बात कही थापी; तेथ हर्ष पामेला सर्वे निलो तेने कहेवा लाग्या के, “ मारो स्वामी पल्लीपति मृत्यु पाम्यो बे; माटे हवे ते पद तमे अंगीकार करो. " वंकचूल तेज॑नां वचन अंगीकार करी पलीमां गयो ने पल्लीपति थयो. पबी ते पापकर्मना उदयश्री जिल्लोनी साथै पृथ्वी उपर लुंट करतो बतो परा क्रमे करीने म्होटी प्रसिद्धि पाम्यो.
एकदा चंद्रयशा नामे सूरी सात साधुसहित सार्थवाहथी मूला पडीने जमतां जमतां त्यां यावी चड्या. एवामां प्रवासीउने कालसरखो वर्षाकाल व्यो ने स्तनोना नारथी नमी गयेली जुवान स्त्रीनी पेठे श्राकाश शोजवा लाग्युं. पृथ्वीमांथी खल पुरुषोना अपराधोनी पेठे अंकुरो उत्पन्न थवा लाग्या अने सर्वे मार्गों जीवना संचारवाला थ गया. पी विहार करवो अयोग्य जाणीने सर्वे साधु पल्लीमां श्राव्या. राजपुत्र वंकचूले तेमने महाहर्षथी वंदना करी एटले साधुए तेने धर्मलान कही ने पढी तेनी पासे वसतिनी याचना करी ते उपरथी