________________
सुदर्शन शेनी कथा. १७ए नथी. अपराधीन मुख श्रावं न होय. ते तो निरंतर शून्य गृहने विषे शयन करे बे; माटे जाग्येज तेने अपराधवालो कस्यो बे. हवे शुं ए बहु अव्य श्रापवाथी पण मूकाय खरो ? " श्रा प्रकारे बोलता एवा सर्वे नगरवासी जनो जेटलामा हाहाकार करी रह्या अने खजनो रुदन करी रह्या डे; तेटलामा ते पोताना घर आगल श्राव्यो. तेने जोश्ने सती मनोरमा विचार करवा लागी. " अरे ! म्हारा पतिने आ योग्य ने ? जो चंथी अंगारानी वृष्टि थाय, अग्निथी वर्षाद पडे अथवा सूर्य पश्चिम दिशामां उगे तो पण था म्हारो पति उष्ट कृत्य करे नहीं.” ___ एम विचार करीने ते पोताना घरनी अंदर गश् अने जिनेश्वर प्र. जुनु पूजन करीने कायोत्सर्गे रही. ते एम धारीने के, “ ज्यारे शासन देवता था म्हारा निष्कलंकित पतिने प्राप्त थएलो उत्पात निवृत्त करी सानिध्य करशे त्यारेज हुँ कायोत्सर्गने पारीश. नहिं तो अमारे कुलस्त्रीने अनशन एज श्रेय .” ते वखते शासन देवताए आकाश वाणीथी कडुं. “ हे वत्से ! तुं खेद पामीश नहीं. हुं सुख उपजावीश. " श्रा आकाशवाणी कायोत्सर्गे रहेली मनोरमाए सांजली.
हवे रदकोए सुदर्शन शेग्ने नगरमां फेरवीने पढ़ी शूली उपर चडाव्या एटले तो ते शूली मटीने सिंहासन थर गयु; तेथी ते (रक्षको ) तेमने खड्ग अने लाकडीवती प्रहार करवा लाग्या, पण ते प्रहार तो श्रेष्ठीना कंठने विषे हाररूप, मस्तके मुकुटरूप, बन्ने कानमां कुंडलरूप, हाथमां बाजु रूप अने पगमां कडलारूप थया. ते जोश्ने थाश्चर्य पामेला रक्षकोए ए वात राजाने निवेदन करी. ते उपरथी दधिवाहन राजा हाथणी उपर बेसीने त्यां श्राव्यो. पठी अत्यंत क्लेश पामेला शेग्ने आलिंगन करीने राजाए कह्यु. “ हे श्रेष्टिन् ! पोताना प्रजावधी जीवता रहेला तमने में श्राजे दीग ए म्हारां म्होटां लाग्य जे. जेनां अंगनुं रक्षण करवामां धर्मवासना जागृत रहे बे एवा पुरुषोने विषे दिव्य अस्त्रो पण बुंगं थइ जाय , तो पठी म्हारा सरखा पुरुषोनुं तो शुंज कहे. जे निरविवेकी पुरुष स्त्रीउनां वचनमा विश्वास करे बेते म्हारी पेठे क्लेशनो पात्र थाय जे. में बीजाऊना कहेवाथी आपनो जे अपराध कस्यो होय ते दमा करो.” एम कहिने राजा तेने हाथणी उपर