________________
सुदर्शन शेग्नी कथा.
१७७ ते उपरथी अजया राणी पण " श्राज म्हारं माथु फुःखे ” एवा मीषथी राजाने समजावी घेर रही. कर्वा डे के-"स्त्री सहसा बुद्धिना बलवाली होय .
हवे अहिं सुदर्शन शेठ दिवसे देवपूजन विगेरे करीने रात्रीए शून्य घरने विषे कार्योत्सगे रह्या एटले पंडिता त्यां श्रावी तेमने पालखीमा बेसारी अजया राणी पासे लश् गइ. पली श्रृंगाररूप बाणना जाथाने धारण करनारी, कुटीरूप खेंचेला धनुष्यवाली अने कटाक्ष रूप बाणथी तैयार थ रहेली अजयाए ते शेठ उपर निशान मांड्युं. अजयाए कडं के, " हे ना ! घणा कालथी आचरण करेलुं था कुःसह तप श्राजे फलीत थएवं ने माटे हवे इष्ट कार्यने पुर्ण कर.” श्रा प्रमाणे हाश्यवचन बोलती अने अनेक प्रकारनी चेष्टा करती. एवी ते कामातुर थएली राणीए सुदर्शन शेग्ने पोतानी गतीमां घालीने श्रा लिंगन कलुं. ते वखते सुदर्शन शेग्नुं ध्यान वधारे उद्दीपित थवा लाग्यु. कडं जे के-प्रलय कालना वायुथी पण मेरु पर्वत झुंचलायमान थाय खरो ? फरीथी अजयाराणीए कह्यु. " अरे धूर्त ! तुं पोतानी आगल आवी रीते मने क्यांसुधी नचावीश ? हुँ कामरूप हस्तिथी नय पामीने त्हारे शरणे श्रावेली बु. म्हारी उपेदा न कर. त्हारे माटे घणा कालथी खेद पामुं बु. एवो कयो मूर्ख होय के प्राप्त थएला अमृतने वृथा त्याग करे?" धीर एवो सुदर्शन शेठ मनमा विचार करवा लाग्यो के “जो हुँ श्रा संकटथी मूकाईश तोज कार्योत्सर्गने पारीश. नहिं तो अनशन धारण करीश.” अजयाए बाप्रकारे प्रार्थना करतां बतां पण ज्यारे सुदर्शनशेठे न मान्यु, त्यारे तो उत्पन्न थयो ने क्रोध जेने एवी ते कदेवा लागी. " अरे अज्ञान ! तने धिक्कार था ! मने मिथ्या अपमान पमाडतो एवो तुं शुं नथी जाणतो के प्रसन्न श्रयेली स्त्री अमृतसमान डे अने क्रोधयुक्त थयेली स्त्री विष समान डे ? त्हारा श्रावा आचरणथी नि. श्चय हुं त्हारी यमदूती हूं."
तेनां धावां वचनथी तो सुदर्शन शेठ महा ध्यानमां वधारे मग्न थयो. कडं बे के-शंकरना नेत्रना थाग्निनो संग उतां पण चंजमा तो अमृत मयज जे. पडी प्रजात थवाथी विलक्ष बनेली अजया पोताना अंगने विषे