________________
२६न
शीलोपदेशमाला. नाश धयो ने एवो राजा पण जैनधर्मी थयो. प्रजा पण जैनधर्मी थर. वली जिनालयने विषे रहेलां पुष्पोनी सुगंधथी थाकाशमां उडता एवा असंख्य नमरा जाणे बौद्ध धर्मना उष्ट यशनी निंदा करता होय नहिं शुं ? एम गुंजारव करवा लाग्या.
पड़ी श्री वज्रस्वामीए तेज महापुर नगरमां आर्यरक्षित नामना मुनिने सामानव पूर्वनो श्रन्यास कराव्यो. पडी पगले पगले नविक जनोनां मनमा प्रजावनानां श्राश्चर्यने उत्पन्न करता एवा तेमणे दक्षिण दि. शामां विहार कस्यो. एकदिवस त्यां कफथी पीडा पामता एवा ते वजस्वामीए नोजन पड़ी खावाने माटे एक सुंठनो गांगडो पोताना कान उपर राखी मूक्यो. पठी जोजन करीने स्वाध्याय करवा लाग्या; तेथी कान उपर रहेला सुंठना गांगडाने नूली गया. राते प्रतिक्रमणने श्रवसरे कान उपर मुहपत्ति पढी खेहता नूमी उपर पडी गयेला सुंठना गांगडाने जोश्ने ते विचारवा लाग्या के, “धिकार ने मने ! के जे प्रमा. द मने पीडा उपजावे ; माटे निश्चय हवे हुं शरीरनो त्याग करीने बी. जा जवने साधुं." एवामां बार वर्षनो उकाल पड्यो; तेथी वज्रस्वामीए पोताना वज्रसेन नामना शिष्यने बीजा केटलाक साधु सहित अन्यस्थले विहार कराव्यो. त्यां पण ते निदा न मलवाथी गुरुए आपेला निदापीडने खावा लाग्या. __ एकदा वज्रस्वामीए पोताना शिष्योने कयु के “श्रा उकाल बार वर्ष सुधी रहेशे माटे अन्नने अर्थे उद्यम करवाथी संयमने बाध थशे. ए करतां तीर्थनो आश्रय करी अनशन धारण करीने प्राणने त्याग करवो ए सर्वोत्तम ." एम विचार करीने तेउँ केटलाक साधुसहित पर्वत उपर गया, पण पोतानी पाबल श्रावता एवा एक कुखक (बाल) साधुने दयाथी तेमणे बेतरीनेपासेना गाममां मूक्यो. पड़ी ते पर्वत उपर चड्या. अहिं बाल साधुए, गुरुने अप्रीति न थवाने माटे नीचे रहिनेज अनशन व्रत धारण कगुं. पली सूर्यना तापथी उगलता एवा माखणनी पेठे गलीजतो ते इंजियोना समूहने वश करीने मृत्युपामी स्वर्गप्रत्ये गयो.
पली कुबकना शरीरनी क्रीया करवाने श्रावता एवा देवताउने जोश्ने साधुए तेनुं कारण गुरुने पूब्यु. गुरु(श्री वज्रस्वामी)ए ए वात उपयो