________________
वज्रस्वामीनी कथा.
१६७
गमां श्राव्या. ज्यां राजहंसना समूहो मधुर शब्द बोली रह्या हता, ज्यां चमरा गुंजारव करी रह्या दता एवा ते वनमां मुनिए लक्ष्मीना मणिमय एवा गृहरूपी कमलने दीतुं.
66
पी लक्ष्मीदेवीनं पूजन करवानी इछाथी जेटलामां मुनिए पोताना दाथमां एक कमल लीधुं तेटलामां तो लक्ष्मीदेवीए वज्रखामी पासे श्रावने तेमने वंदना करीने दर्षथी कह्युं के, “ मने शी आज्ञा बे ? " वज्रखामी आशिष श्रापीने कयुं के, " म्हारे व्हारा हाथमां रहेला सहस्र पत्रवाला कमलनो खप डे. " लक्ष्मीए कयुं. “ प्रयोजन होयतो कहो, हुं आपने श्रा इंद्रवनमाथी लक्ष कमल थापुं.” एम कहीने लक्ष्मीए पोताना हाथमां रहेतुं कमल मुनिने श्राप्युं.
पठी श्री वज्रखामी लक्ष्मीए आपेला कमलने लइने फरी थी हुताशन वनमां श्राव्या. त्यां तेमणे विद्याना बलथी रत्न जडित सुवर्णनुं वैमान बनावी मां पुष्पोना करंडीया जस्या. तेनी नींचेनी बेठकमां जाणे पोते बत्रनी नींचे बेसता होयनी ? तेम बेठा; तेथी ते ताराउंथी विंटलाएला चंद्रनी पेठे शोजवा लाग्या. पढी स्मरणथीज प्राप्त थयेला जंजक देवताए इंद्रनी पेठे सेवन करेला श्री वज्रखामी अनेक वाजिंत्रोना शब्दपूर्वक श्रने गंधर्वोना गायनपूर्वक घुघरीथी सुशोजित एवा वैमानमां बेसीने संघने यानंद करता बता तत्काल महापुर नगरमां श्राव्या.
हवे अहिं महापुर नगरमा रहेला सर्वे बोलोको श्राकाश मार्गथी वैमानसहित श्रवता एवा वज्रस्वामीने जोइ विचार करवा लाग्या के, " निश्चय या एक बौद्धदर्शननो प्रत्यक्ष अनुभव बे के, इंद्र पोतानी महर्द्धि सहित श्रहिं श्रापणा बौद्ध मंदिरोमां थता उत्सवोने जोवा
वे बे. " एम घारीने ते उंचा वृना फलनी पेठे उंचा मुख राखी ने जेटलामां श्राचार्य सामुं जुए बे; एटलामां तो श्री वज्रखामी जैनमंदिरमां उतस्या एटले ते सर्वे बौद्धलोको जाणे काजलधी श्याम मुखवाला यया होय नहिं शुं ? एवा देखाया. पढी जैनलोकोए पर्युषणादिक पर्वने विषे जिनालयोमां म्होटो उत्सव कस्यो. ते वखते श्री वज्रस्वामीना वा अद्भुत महिमाने जोइने सर्वे बौद्ध लोको घुमनी पेठे निरुद्यमी बन गया. वज्रस्वामीना तेजथी जेनो अज्ञानरूप अंधकार