________________
गुणसुंदरी अने पुण्यपालनी कथा. स्यो. पड़ी कठीयाराए गुणसुंदरीने कडं, " हे राजसुता ! आ म्हारा घरने विषे त्हारा योग्य कांश पण वस्तु नथी, तेथी तुं त्हारी मरजी होय त्यां बीजे स्थानके जा; कारण के, सुवर्ण ज्यां ज्यां जाय जे त्यां त्यां अव्यने उत्पन्न करे ." गुणसुंदरीए कह्यु, " अरे स्वामिन् ! श्राप हवे क्यारे पण श्रावु वचन बोलशो नहीं. कारण के, चिंतामणि रत्नसमान थापना शरणे हुँ श्रावेली ढुं” पड़ी विनयथी नम्र मुखवाली गुणसुंदरीए जेटलामां पोताना पतिना जटासमान थएला केशने बूटा करवा मांड्या, तेटलामां तेने पतिना मस्तकमांधी बावना चंदननो गंध श्राव्यो एटले तेणे आश्चर्यथी विचार करी सार जाणीने पोताना पतिने पूब्युं. “ हे स्वामिन् ! थाजे तमे लाकडानो जारो क्यां वेच्यो ?” कठीयारे उत्तर श्राप्यो. के, “ खावानुं लश् कंदोश्नी पुकाने घराणे मूक्यो .” पड़ी गुपसुंदरी पतिनी संगाथे कंदोश्नी उकाने गश् अने तेने लीधेला खावाना पैसा श्रापी लाकडानो नारो पोताने घेर पालो पाण्यो. कडं डे केवादलाथी ढंकार गएलो सूर्य शुं पोताना तेजने मलिन करे ? श्रर्थात् नथी करतो. __ पनी राजपुत्री गुणसुंदरीए ते बावना चंदननो एक ककडो लश् सरैयानी जुकाने वेच्यो अने तेना उपजेला अव्यथी वस्त्रानूषण विगेरे खरीद कस्यां. त्यारपडी तेणे केशने साफ करी तेलमर्दन करी संस्कारपूर्वक पोताना पतिने स्नान कराव्यु. ज्यारथी ए रंक कठीयारो पुण्यनेलीधे राजसुता गुणसुंदरीने पाम्यो, त्यारथी लोकमां तेनुं पुण्यपाल एवं यथार्थ नाम पड्यु.
हवे पुण्यपाले जे वृक्ष कापीने ते नारो आण्यो हतो, ते वृक्ष गुणसुंदरीए मजुरलोको पासे कपावीने पोताना घरने विषे मंगाव्यु. पनी " व्यवहारथी निकली गएला ( साधु ) पुरुषोए निरंतर जोगवेला मेरु पर्वतनां शिखरो पण काले करीने क्षय पामे !” एवो विचार करीने ते राजसुताए बावना चंदनना सर्व ककडाने वेची दश्ने बहु अव्य एक करी लेवा देवारूप कार्यश्री व्यवहार चलाव्यो, परंतु ते कार्यमा पोतानो पति पशुनी पेठे अजाण हतो, तेथी गुणसुंदरी तेने श्रन्यास कराववा माटे को बीजे गाम तेडी गश्. त्यां तेने अकारादि अदरो उलखावी