________________
स्थूलनानी कथा.
२४५ गीने हस्तिशालामा जेम सिज रहे तेम रह्या. वेश्याए जाण्यु के "श्रा मुनि स्थूलननी स्पर्धा करीने श्राव्या बे.” ए उपरथी परिक्षा करवाने माटे तेणे मुनिने षट्रस आहार जोजन कराववा मांड्यो. __ पनी विविध प्रकारना श्रलंकारोने धारण करी शृंगारोथी सुशोजित थर जाणे सादात् कामदेवनी क्रीडा नूमी होय नहीं शुं ? एवी ते वेश्या मुनिनी पासे श्रावी. ते वखते तेना मुखरूप चंजने जोश दोन पामेला मुनिना चित्तरूप समुउने विषे दीर्घकालथी सुश् रहेलो वडवाग्नि प्रदिप्त थयो. पडी कामरूप विषना तरंगोधी नाश थर वे धीरता जेमनी एवा ते मुनि पोताना साधुपणाने, तपनी क्रीयाने तथा स्थूलनउनी स्पर्धाने जूली गया; तेथी तेमणे कोशा पासे विषयसुखनी याचना करी एटले तेणे उत्तर श्राप्यो के, “अव्य श्रापीने पड़ी इष्ट कार्य पूर्ण करो.” वेश्यानां श्रावां वचन सांजलीने मदनज्वरथी दीन नेत्रवाला मुनिए फरीथी कडं. "हे जजे! अमारी पासे अव्य क्याथी होय ? माटे मने तत्काल प्रसन्न था.” पठी स्थूलजा पासेयी सांजव्यो ने जैनधर्मनो उपदेश जेणे एवी कोशाए मुनिने खेद पमाडवा माटे कद्यु. “हे साधो ! जो तमारे नोग नोगववानी श्छा होय तो नेपाल देशमां जाऊं. त्यांनो दयावंत राजा परदेशथी श्रावेला साधुऊने एक एक रत्नकंबल श्रापे ने ते लश् श्रावो ने पड़ी इष्ट कार्य करो." वेश्यानां वचनथी मुनि नेपाल देशमां गया. त्यांथी रत्नकंबल लश् तेने वांसमां नांखी चमर जेम मालतीनुं स्मरण करे तेम कोशानुं स्मरण करता पाबा फस्या. रस्ते मुनिने जोश्ने पसीपतिना पोपटे "लद जाय .” एवो उच्चार कस्यो. ए उपरथी चोर लोकोए मुनिने रोक्या अने जोयुं पण कंश मत्यु नहीं एटले तेमने जवा दीधा. पोपटे फरीथी उच्चार कस्यो के, “ लद जाय .” तेथी चोर लोकोए मुनिने रोकीने पूज्यु. मुनिए पण सत्य कही दी, एटले चोर लोकोए तेमने दयाथी जवा दीधा. पडी मुनि पाटलीपुर नगरप्रत्ये श्राव्या अने वेश्याने रत्नकंबल थापी. वैश्याए पण ते रत्नकंबलने जेम अगाध जलवाला धरामा नांगेला रत्नने फेंकी दे तेम कादवमां फेंकी दीधी; तेथी मुनिए कडं." हे मुग्धे ! तें श्रा महामूल्यवाली अने उर्द्धन एवी रत्नकंब
१ गधेडो.