________________
२४६
शीलोपदेशमाला. लने फाटेला वस्त्रनी पेठे हेलनाथी कादवमां केम फेंकी दीधी?” वेश्याए उत्तर प्राप्यो के, "अरे मूर्ख ! तुं रत्नकंबलनो शा माटे शोक करे ले ? \ मुवता एवा आ व्रतरूप माणिक्यने नथी देखतो? मात्र अल्पसुखना श्राजासनी आशाथी ब्रांति पाम्यां चित्त जेमनां एवा जड पुरुषो मोद सुखथी वृथा व्रष्ट थाय जे.” ।
इत्यादि अनेक वचनोथी प्रतिबोध पमाडेला अने उत्पन्न थयो ने वै. राग्य जेमने एवा ते मुनिए वेश्याने कडं. "हे महानुनावे ! बलता एवा घरमांथी जेम को बालकनुं रक्षण करे तेम ते पण म्हारुं रक्षण कसु वे. हवे हुँ अतिचारना दोषनी आलोचनाने माटे गुरुना चरण कमलनी उपासना करीश.” ते वखते कोशाए हाथ जोडीने मुनिने कछु. “हे मुनि ! प्रबोध पमाडवाने माटे में जे अशातना करी होय ते श्राप दमा करजो.” पली लजाथी अधोमुखवाला मुनिए गुरु पासे श्रावीने आलोचना लइ फरीथी म्होटा तपनो श्रारंज कस्यो. ___ एक दिवस राजाए विषयवांबारहित एवी कोशाने त्यां एक सुथारने मोकटयो; तेथी ते हमेशां सुथारनी आगल स्थूलजननां वखाण क. रवा लागी. ते उपरथी ावंत थएला सुथारे एक दिवस पोतानी चातुरी देखाडवाने माटे पलंग उपर बेग बेग एक बाणथी आंबानी ढुंब वींधी अने ते बाणने बीजुं बाण सांध्यु, तेने त्रीजु, एम परस्पर बाणो लगाडिने पनी बीजा अर्धचंद्र बाणथी ढुंब कापीने पोताना हाथथी लश वेश्याना हाथमां आपी. या प्रकारे ते पोतानुं कौशल्य देखाडीने कोशा वेश्यानां मुख सामु जोवा लाग्यो. पठी वेश्याए पण पोतानी चातुरी बताववाने माटे सरशवना ढगला उपर सोय खोशी तेना उपर पुष्प गो.
वी ते उपर नाच कस्यो; परंतु सरसव, पुष्प के सोय एमांनु कांश पण कंप्यु नहीं. ते उपरथी प्रसन्न थएला सुथारे कडं. कहे! हुँ तने सुं श्रापुं?" वेश्याए कडं. “में एवं शुं कमु बे के आप प्रसन्न थया ? घुवड रात्रीए देखे अने पदः श्राकाशमा उडे . ए सर्व अभ्यासथीज जाति सिक बे. कांश श्राश्चर्यकारी नथी. परंतु आश्चर्य तो एजले के महामुनि स्थूलन नहीं जाति सिह के नहीं अन्यासित एवं पुष्कर शीलवत पाल्यु. जेम सूर्यना तापना समागमथी नवनीत (मखण) पींगली