________________
ए
शीलोपदेशमाला. डनी पेठे पृथ्वीउपर पड्यो. पनी शंखकुमारे तेने पवन विगेरे नांखी सचेत करी फरीथी युद्धने माटे बोलाव्यो एटले प्रसन्न थएला ते विद्याधरे शंखकुमारने कह्यु के, “ हे कुमार ! जेम गुणथी शासक्त थएली था तमारी प्रिया ने तेमज हुकममा रहेनारो हुँ पण तमारो दास ९ एम जाणो. वली श्रमारा उपर अनुग्रह करीने वैताढ्य पर्वतउपर यात्रा करवा चालो." एवां ते विद्याधरनां वचन सांजली शंखकुमार तेने हा कहीनेहस्तिनागपुरमा पोताना वृत्तांतनी खबरकदेवरावी अने यशोमतीनी धावमाताने पण पोतानी पासे बोलावी. पडी ते विद्याधरोए यशोमती अने धावमातासहित वस्त्रालंकारथी सत्कार करेलो शंखकुमार वैताढ्य पर्वतउपर गयो. त्यां यशोमतीनी साथे शंखकुमारे निष्कपटपणाथी शाश्वत अरिहंत नगवाननुं पूजन कझुं. त्यांथी मणिशेखर विद्याधर शंखकुमारने पोताना कनकपुर नगरमा तेडी गयो अने दिव्य वस्त्र अलंकार विगेरेथी तेनो स. त्कार कस्यो.” पड़ी शंखकुमारे ते विद्याधरोना शत्रुनो नाश श्रने राज्यमां विस्तार विगेरे अनेक उपकारो कस्या. ते उपरथी विद्याधरोए प्रसन्न थश्ने तेने पोतानी विद्या शिखवी अने पुत्री थापी. ते ने लश्ने जितारिराजाने आनंद पमाडतो शंखकुमार चंपानगरीमां श्राव्यो. वर्गथी पण अधिक वैनववाली ते नगरीमा शंखकुमार विद्याधरनी पुत्री सहित यशोमतीने परण्यो. पनी त्यां वासुपुज्य स्वामीनी यात्रा करी अने पोताना कार्यने जाणनार एवो ते शंखकुमार जितारिराजानी थाज्ञा लक्ष सर्व स्त्रीयो सहित पोताना हस्तिनागपुर नगरमांथाव्यो.
पली श्रीषेण राजा शंखकुमारने राज्यासन उपर बेसारी पोते चारित्र बेश केवल ज्ञान पाम्या. केटलेक दिवसे श्रीषेण केवली विहार करतां करतां हस्तिनागपुर नगरमां श्राव्या. तेमने वांदवाने माटे शंखकुमार पोताना अंतःपुर सहित त्यां श्राव्यो. पड़ी उपदेश सांजली वैराग्य उत्पन्न थएलाशंखकुमारे श्रीषेण केवलीने पूज्युं के,“हे स्वामिन् ! विचारथी जोश्ये तो आसंसार असार जे. एम सत्य थाय बे; तो पड़ी म्हारे श्रा यशोमती साथे थाटलो बधो प्रेमबंध शा माटे ले ? ” शंखकुमारनां एवां वचन सांजली श्रीषेण केवलीए कडं के, “हे राजन् ! पहेला जवमां तुं ज्यारे धनकुमार हतो त्यारे था यशोमती धनवती नामनी हा.