________________
नेमिनाथना नवजवनी कथा.
ए
""
लामां हस्तिनागपुरमां पोताना माणसोने मोकले बे, तेटलामां मणिशेखर विद्याधरे ते कन्यानुं मागुं करयुं, पण तेने ना पाडी श्रीषेण राजाना पुत्रने पवाने नक्की कस्युं पढी मणिशेखर विद्याधरे सिंचाणो जेम चकलीनुं हरण करे तेम ते यशोमतीनुं हरण करयुं हुं ते राजकुमारीना हाथने लगी रही यहीं सुधी यावी. पढी ते विद्याधरे बलथी मने ते कन्याना हाथथी बोडावी नाखी. हुं ते कुमारीनी धाव माता हुं, माटे ते म्हारा बिना दुःख पामशे, तेटला माटे म्हारा मनमां क्लेश थवाथी हुं रोठं बुं. " एवां ते रुदन करती स्त्रीनां वचन सांजली शंखकुमारे कर्तुं के, 'हे माता ! तुं रोश नहीं. धीरज राख. हुं जाउंं. ते विद्याधरने मारी ने कन्याने पाठी लावी हुं तने यापीश. " एम कही ने वीर पुरुषोमां हस्तिसमान ते शंखकुमारे सवारना वखते विशाल पर्वतना शिखर उपर गुफाना बारणामां बेठेला अने यशोमतीनी प्रार्थना करता एवा ते मणिशेखर विद्याधरने दीठो. ते वखते यशोमती उंचा स्वरथी विद्याधरने कहती इती के " हे विद्याधर ! तुं मने ही लाव्यो बुं, पण म्हारो प्राणप्रिय जर्तार तो शंखकुमार बे, बीजो कोइ नथी. " एवां तेनां वचन सांजलीने शत्रुने कालसरखी पोतानी तरवार खेंचीने श्र वता शंखकुमारने जोइ मणिशेखर विद्याधरे यशोमतीने कयुं के, "म्हारा जाग्ये चेलो या व्हारो वहालो प्राणनाथ शंखकुमार श्राव्यो, तेने हुं पहेलो देवांगना पासे मोकलुं बुं. अर्थात् मारी नाखुं हुं तेने तुं जो.” एटलामा शंखकुमार तेनी पासे आव्यो भने तिरस्कार करीने कड़ेवा लाग्यो के, " अरे ! अधम विद्याधर ! हुं परस्त्री योनी चोरीनुं फल तने देखाऊं बुं. " शंखकुमारनां एवां वचन सांजलीने केशरी सिंहनी पेठे गर्जना करतो ने पाटुथी पृथ्वीने कंपावतो मणिशेखर विद्याधर तेनी सामो श्राव्यो. बन्नेने परस्पर युद्ध चाल्युं पढी अगणित पुण्यना महाम्यथी शंखकुमारे पोताना शस्त्रथी मणिशेखरना अवध्य शस्त्रनो नाश कस्यो. वली लाघवपणाथी तेना हाथमां रहेलुं धनुष्य खेंची लीधुं अने तेज धनुष्यना बाणथी जेम योगी पुरुषो पोताना आत्माथी श्रात्माने मारे ते विद्याधरने मास्यो. तेथी ते विद्याधर मूल कपाइ गयेला का१ क्यारे पण पाढा फरे नहीं तेवा.
·
१३