________________
१६७
देवेहिं सीयलेण सुहफासेण सुरहिणा मारुएण जोयणपरिमंडला भूमी सव्वओ समता संपमज्जिज्जइ ।
देवैः शीतलेन सुखस्पर्शेण सुरभिणा मारुतेन योजनपरिमण्डला भूमिः सर्वतः समन्तात् संप्रमृज्यते ।
દેવો વડે શીતળ, સુખકારી સ્પર્શવાળા, સુગંધી પવનવડે એકયોજનના ઘેરાવાવાળી ભૂમિ સર્વ ઠેકાણે ચારે તરફથી સાફ दुराय छे.
अग्गिणा नयरं डज्झीअ ।
અગ્નિ વડે નગર બળાયું.
अग्निना नगरमदह्यत ।
गुरूणं भत्ती सत्थाणं तत्ताइं णव्विहिरे ।
गुरूणां भक्त्या शास्त्राणां तत्त्वानि ज्ञास्यन्ते । ગુરુઓની ભક્તિવડે શાસ્ત્રોનાં તત્ત્વો જણાશે.
अज्जवि अउज्झाए परिसरे उच्चेसु रुक्खेसु ठिएहिं जणेहिं निम्मले नहयले धवला सिहरपरंपरा तस्स गिरिणो दीसइ ।
अद्याप्ययोध्यायाः परिसरे उच्चेषु वृक्षेषु स्थितैर्जनैर्निर्मले नभस्तले धवला शिखरपरम्परा तस्य गिरेर्दृश्यते ।
આજે પણ અયોધ્યાની ભાગોળમાં ઉંચા વૃક્ષો ઉપર રહેલા લોકો વડે નિર્મળ આકાશતળમાં તે પર્વતની સફેદ શિખરોની પરંપરા हेयाय छे.
गुरूणमुवएसेण संसारो तीरइ ।
भद्दे का तुमं देविव्व दीससि ? | હે ભદ્રે ! તું શું દેવી
सहा केरिसी वुच्चए ?
ગુરુઓના ઉપદેશવડે સંસાર તરાય છે.
गुरूणामुपदेशेन संसारस्तीर्यते ।
जत्थ थेरा अस्थि सा सहा ।
भद्रे का त्वं देवीव दृश्यसे ? જેવી દેખાય છે ? सभा कीदृशी उच्यते ? |
સભા કેવા પ્રકારની કહેવાય ?.
यत्र स्थविरा: सन्ति सा सभा । नयां वृध्दपुरुषो होय छे, ते सला (उहेवाय) छे.
