________________
४
अपवाद - उपसर्गनाइ के उनी संधि संस्कृतने अनुसरीने ज थाय छे. पज्जत = पर्याप्त ( १ ८१.)
(च) व्यंजनलोप पछी अवशिष्ट स्वरने उद्वृत्त स्वर कहेवामां आवे छे. आ प्रकारना उदवृत्त स्वरनी संधि पूर्वे आवेला स्वर साथे थती नथी. (सि. हे. ८ । १ । ८ ८1) दा त महुअर, बउल,
अपवादः - परंतु आवा उदवृत्तस्वरोनी क्वचित् संधि पण थाय छे (सि. हे. ८ ।१ । ८ । टीका) दा. त. साहार < सहआर < सं. सह. कार (१.१७); दवणा < दवणअ < सं. दमनक ( १. १७) मोर < मऊर < सं. मयूर ( ११.५३) अंधार < अंधआर < सं. अंधकार. (२.१२३ ) (छ) अ + असमान स्वर होय तो केटलीक वार अ नो लोप थाय छे दा.त. राउल < राअउल ( राउल (३.१९६.) देउल = देवकुल (७.८३.) (ज) सामान्यतः वाक्यनां मूलगत के उद्दवृत्त स्वरोनी संधि यती नथी.
अपवादः - णत्थि <सं. न अस्ति ( ३. १२४ )
(झ) आ बघा संधिना नियमो सामान्य छे; अने अपभ्रंशमां छंद भाषानी कढण, अने एवी अनेक असरोने परिणामे संधिमां शिथिलता व्यापे छे.
९ २४. य अने व श्रुति
सि. हे. ८ । १ । १८० । अवर्णो यश्रुतिः टीका उपरथी एम प्रतीत थाय छे के व्यंजनलोप पछी अवशिष्ट अ अने आ नी मध्ये य श्रुति मूकवामां आवती; जो के क्वचिद् भवति कही इ अने अवच्चे पण ते मूकवामां आवे छे. पियइ - पिबति प्राकृतसर्वस्व मां मार्कण्डेय एक अवतरण टांके छे: अनादौ अदितौ वर्णों पठितव्यौ यकारवदिति पाठशिक्षा | परंतु हाथप्रतो भने खास करीने जैनहाथप्रतो सि. हे. ना आदेश करतां य आगळ जाय छे। अने उदवृत्त स्वर देखतां ज लुप्तता (hiatus) ढांकवा य मूकी दे छे. दा. त. उयय ( उ + अय) = उदय (११.), किय (कि+अ) =कृत, (१. १) केयार ( के+आर) = केदार ( १ . १७) चूय (चू+अ) = चूत (१. ३७ ) इत्यादि वळी एम पण नथी के आ नियम नियमित रीते जळवाय छे; कोइ कोइ वार एमने एम उद्वृत्त स्वर श्रुति विना पण मालम पडे छे.
अपभ्रंशमां व भ्रति देखा दे छे. सामान्य रीते उ अने ओ पछी अ
•
