________________
२७७ जैनधर्मसिंधु. अंगज पांच सोहामणा, पुत्री चतुरा चार ॥ पंमित पासें शीखवा, तातें मुक्या कुमार ॥२॥ बालस्वना वें रामत, करतां दहामा जाय ॥ पंमित मारे त्यारे, मा आगल कहे थाय ॥३॥ सुंदरी सुखिणी शी खवे, नणवानुं नहीं काम ॥ पंड्यो आवे तेमवा, तो तस हणजो ताम ॥४॥ पाटी खमिया लेखण, बाली कीधां राख ॥ शउने विद्या नवि रुचे, जेम क रहाने जाख ॥५॥पामापरें महोटा थया, कन्या न दीये कोय ॥ शेठ कहे सुण सुंदरी, ए तुज कर णी जोय ॥ ६ ॥ त्रटकी जांखे जामिनी॥ बेटा बाप ना होय ॥ पुत्री होये मातनी, जाणे सहु कोय ॥७॥रे रे पापिणी सापिणी, सामा बोल म बोल॥ रीसाली कहे ताहरो, पापी बाप निटोल ॥ ७ ॥ शेलें मारी सुंदरी, काल करी ततखेव ॥ए तुज बेटी उपनी, ज्ञान विराधन हेव ॥ ए ॥ मूगंगत गुणमंज री, जातिसमरण पामि ॥ ज्ञान दिवाकर साचो, गु रुने कहे शिरनामि ॥ १० ॥ शेठ कहे सुणो खामी, केम जाये ए रोग ॥ गुरु कहे ज्ञान आराधो, साधो वंबित योग ॥ ११॥ उज्ज्वस पंचमी सेवो, पंच व रस पंच मास ॥ नमो नाणस्स" गणणुं गुणो, चो विहार उपवास ॥ १५ ॥ पूरव उत्तर सन्मुख, ज पियें दोय हजार ॥ पुस्तक आगल ढोश्ये, धान्य फलादिउदार ॥ १३ ॥ दीवो पंच दीवट तणो, सा
